ΜΟΝΑΞΙΑ Μερος 2ο

Μοναξιά μια λέξη με μεγάλη σημασία.

Πόσοι άνθρωποι βρίσκονται γύρω μας και πόσοι από αυτούς αισθάνονται πως είναι μόνοι?
Ίσως οι ρυθμοί της ζωής μας να μας αναλώνουν σε άσκοπες και άβουλες συζητήσεις δίχως νόημα.

Πόσες φορές έχουμε καταφέρει να συναντηθούμε με τους φίλους μας και ενώ έχουμε να τους πούμε πολλά πράγματα, καταπιανόμαστε με ανούσια θέματα και στο τέλος δεν έχουμε καταφέρει να τους πούμε τίποτα το όμορφο και το ωραίο παρά πιανόμαστε από "χαζά" και άσκοπα κουτσομπολιά?Τι έκανε ο τάδε ή η τάδε, με ποιόν/ποια βγήκε, αν έχουν σχέση οι τάδε.
Η ουσία της επαφής και της ανάγκης να βγεις με έναν φίλο σου είναι να μιλήσετε για εσάς για τα προβλήματα που μας απασχολούν και η βαθύτερη ανάγκη να πούμε στον φίλο μας πόσο ανάγκη έχουμε από την αγκαλιά του, τις συζητήσεις του, τις συμβουλές του, το χαμόγελο του, το γέλιο του και το δάκρυ του.

Πλέον αυτό έχει περάσει δευτερεύον και αν κάποια στιγμή καταφέρουμε να φτάσουμε τη συζήτηση προς αυτό το μέρος, λέμε ένα άστο για άλλη φορά ή λέμε την φράση: "εντάξει, μωρέ όλα καλά, τίποτα το ιδιαίτερο."

Φίλους και παρέες έχουμε στην ζωή μας πολλούς όμως τελικά δεν μετράει η ποσότητα αλλά η ποιότητα.

Η φιλική κουβέντα πλέον δεν υφίσταται διότι η ζωή μας έχει περάσει σε άλλους ρυθμούς και ο καταναλωτισμός και ο υλισμός μας έχουν αφήσει κενούς μέσα μας.
Υπάρχουν φίλοι που μπορούμε να μιλήσουμε μαζί τους που όμως βρίσκονται μακρυά μας και ένα σύρμα τηλεφώνου πάντα δεν είναι αρκετό για να καλύψει την ανάγκη να του μιλάμε με τις ώρες. Ελπίζουμε ότι θα μπορέσουμε να έρθουμε πιο κοντά και να μιλήσουμε μαζί του και έτσι μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο η ελπίδα γίνεται όλο και πιό έντονη. Ώσπου μια μέρα έρχεται η στιγμή που συναντιέσαι με τον φίλο σου και τελικά δεν λέτε τιποτα.
Κλεινόμαστε όλο και περισσότερο στον εαυτό μας. Δεν έχουμε χρόνο για τίποτα πέρα από το αγχος της επιτυχίας στη δουλειά μας, το άγχος πότε θα βρούμε έστω λίγο χρόνο για έναν ανούσιο καφέ μαζί με καλούς φίλους που και πάλι μέσα εκεί θα αναλωθούμε με την δουλειά μας.