Όνειρο φαντασίας

Ο ζεστός μεσημεριανός ήλιος,
έκανε την ατμόσφαιρα ακόμα πιο ανηπόφορη..
Είχε ξαπλώσει στο κρεββάτι και με μια
πεσέτα σκούπιζε τον ιδρώτα του κορμιού της..
Οι σταγόνες όλο και δυνάμωναν.. πιο πολύ.
Μικρά σταγονίδια, που σχημάτιζαν μικρούς κύκλους στο δέρμα της..
Έλιωνε αργά.. σχεδόν ηδονικά , με σκέψεις, με λέξεις, με εικόνες που είχε στο μυαλό της.
Έμεινε να κοιτά το ταβάνι, το άσπρο ταβάνι του δωματίου,
και η μουσική από το ραδιόφωνο να τις θυμίζει
τα προηγούμενα που είχαν διαδραματιστεί στη ζωή της.
Ένας έρωτας, μια αγάπη και ένα ψέμμα που τα περιέπλεκε
μέσα στα δίχτυα του, με μόνο αληθινή εικόνα...
Εκείνον στη ζωή της.
Σκούπισε το γλυφό υγρό στοιχείο από το πρόσωπο
της , που τώρα γινόταν πιο έντονο..
κυλούσε λες και είχαν ανοίξει οι ουρανοί...
Δεν μπορούσε να κάνει κάτι.. την απόφαση της την είχε πάρει.. δεν θα ήταν ξανά μαζί...
Μήπως τελικά αυτό το "μαζί" ήταν που την πονούσε περισσότερο?
Ποιος ξέρει ? μπορεί και να ήταν αυτό μέσα στο μυαλό της..
Ξάφνου, η πόρτα της χτύπησε και άκουσε την φωνή του.
Είχε πήσει τον εαυτό της να μη αποδεχτεί καμιά απρόσμενη επίσκεψη.
Είχε πει το τέρμα, το τέλος.. και να που τώρα η χροιά της φωνής του, κάτι απο ερηνείες, και
μαγικές σειρήνες, την έκαναν να σύρει το κορμί της, μέχρι την πόρτα..
- Ο Οδυσσέας!!!! Σκέψου τον Οδυσσέα, της φώναζε η λογική της.!!!
Εκείνη είχε ήδη μαγευτεί από τις σειρήνες του...ήταν πια αργά...
Της είπε ότι είχε να της πει...
και να που σταγόνες δακρύων βαρένουν ακόμα πιο πολύ την ατμοσφαιρα,
την ηλεκτρισμένη, από το πέρασμα των σειρήνων, που λίγο πριν
την είχαν μαγνητίσει... εκεί στο μικρό παρελθόν..
Τα δάκρυα της δίνουν χρώματα στην χαρακωμένο πρόσωπο της...με περισσότερη
μανία αυτή τη φορά.. Χαρακωμένο, είναι γεματο "χαντάκια"... από τη διαδρομή
των δακρυων της... Το ένα δάκρυ πάνω στο άλλο.. την ίδια διαδρομή..
διπλώνεται στα δυο, σε στάση εμβρυική.. που περιμένει το χέρι το αόρατο, ενός αερικού
να την κρατήσει πριν από μόνη της σπρώξει
τον εαυτό της, και βρεθεί αιωρούμενη στο κενό...
στο απέραντο κενό.. ανάμεσα στη ακροβασία της ζωής και του θανάτου...
Κι εκεί φωνάζει δυνατά:
"Με έκανες να πονέσω, με έκανες να δακρύσω, με έκανες να σε αγαπήσω..Γιατί
δεν με αποτελειώνεις μια κι έξω, μόνο με οδηγείς σε θάνατο αργό?"

31/05/2008

Μου κράτησες για λίγο συντροφιά

Ο ήλιος άρχισε να πέφτει σιγά -σιγά...
Πριν λίγο μου χάιδευε το κορμί...ζεστά
κι εκείνο αντιδρούσε στο πέρασμα των ακτίνων του,
με ένα ζεστό ρήγος...
Σαν να με ειχε καλέσει σε ένα ερωτικό παιχνίδι...
έτσι η φαντασία μου και πάλι αφυπνήστηκε..
και στο παιχνίδι μπήκε το άκουσμα του κύματος..που φλέρταρε την αμμουδιά..
κι εκείνο προσπαθούσε να τις ξυπνήσει τη διάθεση
για παιχνίδι...
Και να σου το που τώρα προκαλούσε κι εμένα..
Μου έκλεινε το μάτι και με ένα πλατύ χαμόγελο ...
Σα να το άκουσα να με καλεί ...
-Έλα κι εσύ ...να παίξουμε... θα δεις θα σε ηρεμήσω!
-Εγώ απλά συνέχισα να ονειρεύομαι..το δικό σου χέρι.. πάνω στο κορμί μου..
Να περνάς τα δάχτυλά σου, σαν ηλεκτροφόρα καλώδια,
και εγώ να αφήνομαι δειλά δειλά
να καίγομαι και λιώνω με το άγγιγμά σου...
Και ξάφνου , να αγγίζεις το σημάδι δίπλα στην καρδιά μου...
- Μη!! πονάει εκεί που αγγίζεις, είναι μια ουλή που όσο κι αν
τα χρόνια πέρασαν ... πάντα με πονάει...
Και τότε έκανες κάτι ανέλπιστο...
Με φίλησες , σα δροσερό φιλί , με μια ανάσα καθαρή..
εκεί που πονάω πιο πολύ...
Τρόμαξα για μια στιγμή... και έτσι γλυκά μου ψυθίρισες
"Θα στη γιατρέψω, θα το δεις!!"
και να σου ακόμα ένα δροσερό φιλί, καυτό φιλί,
στα χείλη και το λαιμό ...
Έμεινα να σε κοιτώ, και να λέω δε μπορεί ..
είναι τρελός..μα του εξήγησα ότι ακόμα πονώ..
Έμεινα για λίγο ακόμα στο κενό ...
Να σε κοιτώ..
Να σε χαζεύω, να μου ψυθιρίζεις
ερωτικές μουσικές..
και τώρα τα δάχτυλα σου, να προχωράνε με σιγουριά
και έρωτισμό, σε όλα τα σημεία του κορμιού μου..
Η φλόγα μέσα μου δυνάμωνε επικίνδυνα ερωτικά,
και τότε σκέφτηκα την πρόσκληση που είχα νωρίτερα...
έτρεξα λοιπόν, με μανία να παίξω με το κύμα....
που το ένα έφερε και την παρέα του...
κι έτσι σταμάτησα να φαντάζομαι
το δικό σου χέρι να παίζει ερωτικές σονάτες,
στην φαντασία μου την πλανεύτρα!!!
που είναι η πιο μεγάλη "ψεύτρα" γιατί απλά
το άγγιγμα μια ακτίνας και το φύσημα του δροσερού αγέρα,
καθώς ήμουν ξαπλώμένη στην όμορφη παραλία,
έπλασε τη δική σου την αφή ενός αγνώστου χ!!!

29/05/2008

Έρωτας μέσα στη λάμψη του Φεγγαριού

Τη ψυχή μου διάπλατα απόψε ανοίγω...
Κάτι από τη λάμψη σου....βαθιά να με φωτίσει...
Κοιτώ τη ομορφιά σου, σα χαμόγελο φωτεινό
που ο ουρανός φοράει..
τα αστέρια σβήνουν... σιγα σιγά..
Και εσύ ήλιος γίνεσαι μέσα στη νύχτα...
Σβήσε το φως της πόλης...
σβήσε το φως του δωματίου
όπως κάνω κι εγώ..
κι έλα με τη σκέψη σου...να ταξιδέψουμε μέσα
στην πανσέληνο του λυκόφωτος..
Είναι ωραία η συντροφιά σου...
και τη μοναξιά για λίγο σβήνει..
Φαντάσου να είμαστε γυμνοί ...
πάνω στην αμμουδιά και μόνο σκέπασμα
να έχουμε τη λάμψη του φεγγαριού...
ενός κύκλου γεμάτου από φως....
ένα φως που ξέρουμε ότι σε λίγες ώρες θα το πάρει
το γλυκοχάραμα...
Φως από έρωτα και πάθος ... μόνο για σένα... μόνο για μένα...
Να ξεσκίζουμε τις σάρκες μας.. ηδονικά..με μόνη συντροφιά
τη σκιά μιας φεγγαράδας...από ψηλά.
"Να σου λέω πάρε με αγκαλιά για λίγο ακόμα.."
και να λες ψιθυριστά: "θα σε πάω ως στα αστέρια.."
μα γώ το φεγγάρι θέλω να το δω απο κοντά
εκεί να με πας... μπορείς?
Ξέρω ότι δε μπορείς..
ξέρω ότι τα φτερά σου θα λιώσουν με το που θα
το πλησιάσεις...
θα με αφήσεις στην επιφάνεια του...
και θα πεις "Αντίο .. . φεύγω..."
Μείνε λίγο ακόμα...
"Δεν μπορώ.. γιατί είμαι όνειρο .... και τα όνειρα.. το πρωί τελειώνουν.."
Λιώνουν με το πρώτο φύσημα της χαραυγής...
κι εγώ απλά θα έχω ονειρευτεί
τον παθιασμένο σου κορμί, κάτω από μια πανσέληνο να με ποθεί...

20/05/2008

Δακρυσμένο γράμμα μιας εγγονής

Προς την Πόλη των Αγγέλων, για τη γιαγιά μου την Μαρία…
Αγαπημένη μου Γιαγιά,
Στην Πόλη των Αγγέλων… εκεί ανήκεις πια..
Θέλω να πιστεύω το ταξίδι σου, να ήταν όμορφο.. με τα αγαπημένα σου πρόσωπα
Να σε περιμένουν στην πύλη, της πόλης τους!!!
Έφυγες και δε πρόλαβα να σου πω μια τελευταία κουβέντα..
Να σου δώσω ένα τελευταίο εν ζωή φιλί .. ναι εκεί στο μάγουλο που σου άρεσε..
Να σου χαϊδέψω τρυφερά το χέρι .. και να σου πω : «Όλα θα πάνε καλά , να μη φοβάσαι.»
Πάντα φοβόσουν ετούτη τη στιγμή.. πάντα είχες την απορία ζωγραφισμένη στα μάτια σου, για το τι γίνεται μετά θάνατον..
Πάντα ρωτούσες: «Παιδί μου , αλήθεια υπάρχουν τα σκουληκάκια που σου τρώνε το κορμί?»
Πάντα γελούσες στις χαρές μας, στις γιορτές μας, ήσουν πάντα εκεί δίπλα μας..
Να λοιπόν, που στη χαρά της αδερφής μου , μας την «έκανες» γιαγιά μου… είπες μια φορά να μην έρθεις… κι εγώ που ήλπιζα να σε χω δίπλα μου στο γάμο μου… να τώρα θα έχω την σκέψη μου μαζί σου, και τα μάτια μου στον ουρανό … και να σε καλώ.. στα δύσκολα, μα και στις δικές μου χαρές..
Ήσουν μια γριούλα… με πολλά βάρη στους ώμους σου όλα ετούτα τα χρόνια..είχες κάνει μια οικογένεια.. 5 παιδιά, με 9 εγγόνια και πρόλαβες να δεις και 7 δισεγγόνια.. ήσουν ευτυχισμένη αν και στα μάτια σου πάντα είχες το σκοτεινό βλέμμα της αγωνίας, για το αν καταφέρουν ποτέ , όλα αυτά που έγιναν με την πάροδο του χρόνου, να έρθει η στιγμή , που θα τους δεις όλους μονιασμένους , πάντα το έλεγες σα παράπονο : «Άραγε παιδί μου, μου έλεγες, τα παιδιά μου θα μιλήσουν ξανά μεταξύ τους?» «Μα γιατί να είναι έτσι, μέσα στο μίσος..!!»
Αχ, γιαγιά μου θυμάσαι τι σου είχα πει κάποτε?
Γιαγιά , όλοι αυτοί που δε μιλάνε μεταξύ τους, είναι γιατί ο ένας βλέπει στο πρόσωπο του άλλου τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού του.. σαφώς και δε με είχες καταλάβει τότε.. αλλά πιστεύω το κατάλαβες το Σάββατο στο τελευταίο αντίο που σου είπαν.
Σου είπα όλοι το τελευταίο αντίο .. μετανιωμένοι κάποιοι γιατί σε παράτησαν μια μέρα μέσα σε μια κωματώδη κατάσταση από τα χάπια.. και δε σε πήραν ποτέ να σου προσφέρουν αυτό που ήθελες πάντα γιαγιά μου… «Αγάπη, λόγια από καρδιάς, από τα ίδια σου τα παιδιά… λόγια που θα σε κάνουν κι εσένα να αισθανθείς ότι υπάρχεις παρά τα γεράματα , δίπλα τους και δε σε έχουν παραγκωνίσει… λόγια ζεστασιάς, που βγαίνουν μέσα από τα δικά σου μάτια… να σου κρατήσουν το χέρι και να σου πουν πως όλα θα πάνε καλά… να σου ακουμπήσουν τα δάκρυα τους στο μαξιλάρι σου κι εσύ να αναστηθείς έστω και για λίγες ημερες.. να σε κάνουν να περάσεις όμορφα στη ζωή σου και να μη σε κατηγορούν συνεχώς για τα λάθη του παρελθόντος…»
Κανείς δε έπρεπε να σε κρίνει … γιατί ουδεις αναμάρτητος σε αυτή τη ζωή… και αυτό το ξέρουν πολύ καλά τα παιδιά σου γιαγιά … αυτό προσπάθησαν να πετύχουν στην τελευταία πράξη .. του δράματος… στην κορύφωσή του… να σε κάνουν να τους αισθανθείς ότι λυπούνται που έφυγες από τη ζωή. Γιαγιά μου, ήταν έναν θέατρο πιστεύω ότι το ένιωσες κι εσύ και θα κοίταξες πολλές φορές προς τα πίσω να τους δεις.. να σπαράζουν με δάκρυα θεατρινισμού.. πιστεύω πως εκείνο που θα έκανες έστω κι εκείνη τη στιγμή ήταν να πεις «εγώ τους αγαπώ και τους συγχωρώ» αυτό είμαι σίγουρη ότι το είπες.. γιατί ακόμα και στις τελευταίες σου στιγμές αυτό έδειχνες.. να τους συγχωρείς όλους..
Σε χαίρομαι γιατί ήσουν ένας άνθρωπος έξω καρδιά , λίγο «αφελής», δεν κρατούσες ποτέ κακία… σε κανέναν… κι ας σε είχαν στύψει σα λεμονόκουπα κάποιες φορές κατά το παρελθόν… όμως αυτά τώρα ανήκουν στο επίγειο κόσμο μας… κι εσυ είσαι στην πόλη των αγγέλων … κι μακάρι ο Κύριος να σου ανοίξει τις πύλες και να σε υποδεχτεί στο Παράδεισο.. που πάντα ήθελες να πας… πιστεύω ότι θα γίνει κι αυτό..
Θυμάσαι γιαγιά μου που ερχόμασταν από την εκκλησία και με έβαζες να σου διαβάζω τη «Φωνή του Κυρίου»? Πάντα εκεί δίπλα από τον καναπέ είχες στοίβες τα κυρήγματα της Κυριακής.. και πάντα δε προλαβαίναμε να τα διαβάσουμε ως το τέλος γιατί η συγκίνηση σου σε έκανε να βάζεις τα κλάματα κι εγώ δεν ήθελα να σε βλέπω να κλαις… Κι εσύ τώρα δε θα ήθελες να με βλέπεις με τα μάτια βουρκωμένα … το ξέρω.. πάντα μου έλεγες «να μη κλαίω, όταν αρρώσταινα πάντα ερχόσουν και μου έλεγες να είχες εσύ πυρετό κι όχι εγώ..»
Θυμάσαι γιαγιά μου που όταν γεννήθηκα , επειδή είχα γεννηθεί πρόωρό μωρό, στο 5 μήνα της κυήσεως , κι όλοι λέγατε ότι δε θα ζήσω, είχες πει , ότι αν είναι θέλημα θεού θα ζήσω? Ήταν γιαγιά μου θέλημα να ζήσω, με είδες να μεγαλώνω, μέρα με τη μέρα, χρόνια με τα χρόνια, και πάντα με την ιστορία μου , να μου τη διηγείσαι λες και δεν είχε περάσει μια μέρα από τότε..
Θα είσαι ένα αγγελάκι στην πόλη αυτή που σε έχει υποδεχτεί εδώ και 8 ημέρες.. Ο πατέρας μου , που του είχες και μεγάλη αδυναμία, καθότι και το Βενιαμίν της οικογένειας σου, γιαγιά μου, έχει μεγάλο καημό που έφυγες.. που σε αποχαιρέτησε με ένα μεγάλο αντίο … το είδες πιστεύω πως ο «Γίγαντας» έγινε ένα μικρό «μυρμήγκι», που απλά κουβάλησε αυτό το σταυρό..
Για εκείνον ήσουν η μάνα που πόνεσε, έκλαψε, γέλασε, μετανόησε αλλά πάντα ήταν εκεί δίπλα σου σε όλες σου τις στιγμές… όπως κι εσύ γιαγιά μου στις δικές του..
Πάντα σε αγαπούσε και σου το έδειχνε με έναν ιδιαίτερο τρόπο.. που το καταλαβαίνατε οι δυο σας… έτσι δεν είναι?
Γιαγιά μου, γλυκιά σε ευχαριστώ για τις αρχές , το ήθος και τις αξίες που με έμαθες να πορεύομαι στη ζωή.. ήσουν για μένα ένα μεγάλο κομμάτι της ανατροφής μου μετά από τους γονείς μου…
Πήρα κάτι από εσένα… τα μάτια τα μελαγχολικά.. που τώρα τελευταία σε ότι άκουσμα κι αν βρεθώ.. δακρύζουν εύκολα…
Ήσουν κι εσύ πάντα ευσυγκίνητη και ευκολόπιστη… πήρα το ευσυγκίνητη από εσένα.. κι έπλασα έναν χαρακτήρα που συνεχώς εξελίσσομαι, βελτιώνομαι και απλά και μοναδικά όπως εσύ έκανες κάνω κι εγώ τώρα ,φίλους κι εχθρούς, τους αγαπώ… και δε κρατώ κακίες…
Και να που πέρασαν ήδη 9 μέρες χωρίς την παρουσία σου
Σε αναζητάμε όλοι .. όλοι μας σκαλίζουμε τις αναμνήσεις για να βρούμε τις καλές μας στιγμές.. μαζί σου..
Αισθάνομαι την ανάγκη να σου πω τόσα πολλά ..που δε πρόλαβα.. δε κατάφερα να στα πω όλα.. όλα εκείνα που θα σε έκαναν να γελάσεις, να ξεχαστείς, και να παλέψεις.
Ξέρω είναι δύσκολος ο αποχωρισμός και κάποιες φορές πρέπει να τον αποδέχεσαι όταν προέρχεται από φυσικά αίτια.. από το πέρασμα του χρόνου που μας καταβάλει σε «γερασμένα μωρά».
Πάντα μου έλεγες το ρητό: «Εκεί που είσαι ήμουνα, κι εδώ που είμαι θα ρθεις»
Πάντα λαχταρούσες τα νιάτα σου.. να διορθώσεις τα λάθη σου, όμως κανείς δε σου έμαθε γιαγιά μου, πως τα λάθη σε ωρίμασαν σε έκαναν μια γηραιά κυρία.. γιατί προσέφερες με τον δικό σου πάντα τρόπο, με τις δικές σου λιγοστές γνώσεις – μα είχες τις γνώσεις της ζωής , που δε το είχες καταλάβει, ή μάλλον δε σε άφησαν να το καταλάβεις – την αγάπη και την στοργή στα παιδιά σου, στα αδέρφια σου, που μεγάλωσες και στα εγγόνια σου.
Όλοι αυτοί θα επρεπε να αναλογιστούν τη δική σου προσφορά και να σου πουν ένα μεγάλο ευχαριστώ.. όμως όχι τώρα που έχεις ανέβει στον ουρανό γιαγιά μου, αλλά ενώ ήσουν ακόμα στη ζωή… στη εν ζωή πορεία μας πρέπει να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά και να παλεύουμε και να εκφράζουμε την αγάπη μας στα πρόσωπα που την αξίζουν και η μόνη που την άξιζες ήσουν εσύ.. εσύ με την αναμελιά σου, με το γέλιο ενός μικρού παιδιού, που έκρυβες μέσα σου, με τα θλιμμένα μάτια σου , με την αθωότητα, του μυαλού σου έκανες αυτό που έπρεπε: έδωσες αγάπη, πήρες από κάποιους αγάπη, πορεύτηκες στην ζωή με τον λόγο του θεού..
Τώρα έφυγες για το ταξίδι της ψυχής και της σωματικής σου Ανάστασης..
Έφυγες και άφησες πίσω .. τον κόσμο τον άκαρδο από μερικούς, ακόμα και από τα παιδιά σου… κάποτε είχες πει .. «Έκανα 4 κόρες , και 2 γιούς» αυτό πήγαινε στην μητέρα μου, που σε αγάπησε με τα προτερήματα και τα ελαττώματα σου.. αλλά αυτό κανείς δε το είχε καταλάβει.. ότι τον άνθρωπο μας πρέπει να τον αγαπάμε με τα στραβά του και τα καλά του.. και πόσο μάλλον την Μάνα μας.Αυτό το είχαν διαγράψει τα 4 παιδιά σου…
Με έχει πικράνει το γεγονός γιαγιά μου που ενώ όλοι ήταν παρόν σε αυτό το ύστατο Αντίο ποτέ κανείς τους δεν ήταν παρόν στη ζωή σου, στις καλές και τις άσχημες στιγμές σου, κανείς δε σου είχε πει ποτέ έλα να κάτσεις όσες μέρες θέλεις στο σπίτι μου.. κανένα σου παιδί και μόνο το στερνοπούλι σου , ο πατέρας μου, σε έπερνε παντού, σου έκανε τις βόλτες σου στο Ηράκλειο, ερχόσουν και καθόσουν στο σπίτι μας, μας πρόσεχες όταν ήμασταν παιδιά.. μας έκανες να γελάμε με τα αστεία σου.. Θυμάσαι που πάντα μου έλεγες «Παιδί μου, εγώ σε αγαπώ περισσότερο γιατί δεν το πίστευα ότι θα ζήσεις?» Θυμάσαι τι σου έλεγα? «Γιαγιά μου, το αισθάνομαι αυτό αλλά έχεις και άλλα εγγόνια έχεις και τα παιδιά σου.. και τι μου λεγες "Του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου…και ξέρω εγώ γιατί σε ξεχωριζω.."
Άραγε γιαγιά μου, γιατί με ξεχώρισες? ποτέ δε σε ρώτησα, γιατί ίσως για μια στιγμή, φοβήθηκα το βάρος της απάντησής σου...που ίσως να μου έδινες.
Όλοι οι χωριανοί σου ήρθαν να σε αποχαιρετήσουν, οι γειτόνισσές σου, οι συγγενείς όλοι ήταν εκει και όταν περνούσαν από δίπλα μου, μου έλεγαν να ζω να σε θυμάμαι γιατί με αγαπούσες πάρα πολύ… Αχ, ρε γιαγιά μου κι εγώ σε Αγαπάω πολύ και δε πρόλαβα να σου το πω, να το ακούσεις για τελευταία φορά.. έτσι για να επισφραγίσουμε αυτή την αγάπη..
Υ.Γ. Για πάντα θα σε έχω μέσα στη πιο ζεστή γωνιά της καρδιάς μου, του μυαλού μου και της σκέψης μου.... για πάντα θα είσαι η πιο όμορφη γιαγιά με τη μεγάλη της καρδιά.. !!!
Υ.Γ.2: Πάντα θα σε περιμένω στα όνειρα μου, να μου λες τα πιο όμορφα λόγια από τη ζωή σου... που ήταν γεμάτα με προκλήσεις...
Υ.Γ3: Και να φανταστείς ότι για εσένα κατεβαίνω στην Κρήτη... και για την άλλη μου γιαγιά και τον παππού.... γιατί μου έλειψαν οι στιγμές μου, μαζί σας...Αλλά μου την έφερες... δε σε αδικώ... γιατί μάλλον ο παππούς σε περίμενε στην πόρτα της πύλης των αγγέλων.

Liquido - Narcotic

Liquido - Narcotic

So you face it with a smile

There is no need to cry

For a trifle's more than this

Will you still recall my name

And the month it all began

Will you release me with a kiss

Have I tried to draw the veil

If I have - how could I fail?

Did I fear the consequence

... dazed by carelss words

Cosy in my mind

Chorus: I don't mind

I think so

I will let you go

Now you shaped that liquid wax

Fit it out with crater cracks

Sweet devotion- my delight

Oh, you're such a pretty one

And the naked thrills of flesh and skin

Would tease me through the night

"Now i hate to leave you bareIf you need me I'll be there

Don't you ever let me down"

... dazed by carelss words
Cosy in my mind

Chorus

And I touched your face

Narcotic mind from lazed Mary-Jane

And I called your name

Like an addicted to cocaine calls for the stuff he'd rather blame

And I touched your face

Narcotic mind from lazed Mary-Jane

And I called your name

My cocain

Chorus

Tom Baxter - Light me up

Tom Baxter - Light me up ( Live at the Amadeus )

There's a light in my life

And it's taken me over

All my life I waited for this

Like a flame in the night

You comfort and guide me

Out of my darkest hours

Cause you light me up when you're around

And you give me hope, a strength that carries on

And now I know what love means

"Για το φως που μου δίνεις...και δε θέλω να το πάρει ο αγέρας"

Σκέψεις σε έναν νεραϊδόκοσμο

Πόσο θα ηθελα να πάμε ένα ταξίδι... ξέρεις που?
Στην μαγική χώρα, των νεράϊδων..εκεί που όλα τα παραθύμια ντύνονται με τη αστερόσκονη
..και έχουν πάντα ένα happy end!!
Θέλω εκεί να με ταξιδέψεις με την ανάσα σου, τη σκέψη σου,το σώμα σου...
μα πάνω απ' όλα με την δύναμη της καρδιάς σου...
Θα δεις που και σε σένα θα αρέσει το μέρος αυτό.. !!!!
Όλα θα ειναι μαγικά όμορφα...
Δεν θα υπάρχουν εμπόδια, και το "εγώ" και το "εσύ" θα γίνουν ένα.. το μαζί..
Μαζί θα προχωράμε... και θα είμαστε ευτυχισμένοι..
Ξέρω ότι έκανα ένα λάθος... αλλά προσπαθώ να το διορθώσω.. προσπαθώ
να σε κάνω να νιώσεις άνετα μαζί μου.. και να βρεις ξανά τη δύναμη σου
και να μου χαρίσεις και πάλι το πιο ζεστό χαμόγελό σου...τη πιο μεγάλη αγκαλιά σου..
και ακόμα πιο πολύ το ζεστό άγγιγμα σου..Είδα τα μάτια σου, το πρόσωπο σου, τα χείλη σου..
Είδα τη ψυχή σου… είσαι τρομαγμένο πουλί...
αλλά μαζί μου θα ανοίξεις και παλι τα φτερά σου..και θα πετάξεις ξανά
ελευθερο και δυνατό .. και ας πετάξεις μακρυά μου...
Καλη σου νύχτα αστέρακι μου μικρό.. που εκεί ψηλά θα σε κοιτώ..
και θα παρακαλώ να γίνεις ενα μεγαλο φωτινό αστέρι..
που θα φωτίζεις τη δικό μου κήπο.. με τις τριανταφυλλιές.. κι εγώ από τις γρίλιες θα σε κοιτω
να λάμπεις εκεί ψηλά..
Είναι εκείνες οι στιγμές που ότι κι αν κάνω, ότι κι αν σκέφτομαι είναι για σένα... Είναι τότε που θέλω να σου θυμίσω πως ακόμα κι αν με διώχνεις, εγώ θα 'μαι εδώ.. για σένα.

Σώπα και άκου

Μαχαίρι κοφτερό… γυρεύει τη καρδιά μου ,
Να της ανοίξει την πληγή
Το δάκρυ για να τρέξει..
Δώσε μου τη πιο γλυκιά σου μαχαιριά…
Κάθε που πλησιάζει τέτοια ώρα…
Πονάω.. πονάω γιατί ξέρω πιο χέρι καρδιά μου
Σε πληγώνει.. είναι κρίμα και άδικο ,
Άλλα μια φορά ακόμα.. στάσου υπερήφανη μπροστά
Του… πρόσταξε το γυμνό στήθος σου…
Και απλά περίμενε… περίμενε.. το πυρ!!!
Περίμενε να ακούσεις τον ήχο που κάνει το μαχαίρι,
Όταν το αέρα θα διαπερνά για να σε φτάσει..
Και τότε φώναξε: « Σε αγάπησα, Σε αγαπάω…δολοφόνε της καρδιάς που για σένα δίνει αγάπη
… αισθάνεται αγάπη… μυρίζει αγάπη..»
Και τότε όλη η πλάση θα γεμίσει…από την αγάπη που σε κομμάτια
Μικρά θα κόβει.. μόνο έτσι θα νιώσει τη αστείρευτη πληγή…που σου ανοίγει…
Σε όσα κομμάτια και να σε κόψει πάλι εκεινον θα βρει στα κομμάτια…
Έρωτα τον είπα στην αρχή.. αγάπη δυνατή στη συνέχεια…!!!
Με βέλη σε σημάδεψε και με μαχαίρια σε τελειώνει…
Δεν ξέρω αλλά δε μπορώ να το κάνω αυτό …
Δε μπορώ να πω πως δε σε αγάπησα.. δε μπορώ να πω πως δεν ενθουσιάστηκα…
Δεν μπορώ να πω, πως δε χάρηκα με τις τυφλές ελπίδες..
Η ελπίδα έχει πέσει κάτω εδώ και ώρες.. όμως δε ξέρω αν ζει…
απλά μάλλον ψυχορραγεί… περιμένει το χέρι το δικό σου… να την οδηγήσει.. εκεί στον Άδη..
Ή μάλλον όχι πρέπει να την πας στο παράδεισο.. εκεί πρέπει να την οδηγήσεις…
Για να μεταμορφωθεί σε έναν όμορφο άγγελο… με καστανά μάτια και κόκκινα μαλλιά..
για να μπορέσω τον άγγελο αυτό ξανά να τον καλέσω..
Απορείς πως? Μα αγάπη μου, πάλι με δανεική καρδιά θα ζήσω, …
Θα τη βρω την καρδιά εκείνη που θα δοθεί… απλόχερα…
Είναι βαρύς ο αχός που ακούγεται.. και οι καμπάνες σημάνουν .. θλιμμένα, ..
Η φύση ντύνεται στο μαύρο πέπλο… για ακόμα μια φορά καρδιά μου ετοιμάσου..
Ετοιμάσου να θρηνήσεις… ετοιμάσου.. το δάκρυ σου, πέλαγος να το κάνεις…
Ετοιμάσου… μακούς?
Μήνυμα είναι όλα αυτά..που βλέπεις.. κάτι γίνεται για αυτό ετοιμάσου…
Σε λίγο πέφτει για σένα καρδιά μου το τέλος της παράστασης σου…
Η μελωδία της ευτυχίας… τελειώνει.. ήταν καρδιά μου μικρής διάρκειας..
Τραγουδώντας της ζωή μας τα γραμμένα… περήφανα για σένα θα ακροβατήσεις…και πάλι ως παλιάτσος… το νούμερο σου..θα τελειώσεις..
Περίμενε σιωπηλά τη μαχαιριά στον αέρα για να ακούσεις…
Σώπα και άκου…

Σπασμένα φτερά

Δανείστικα τα φτερά σου για να πετάξω μακριά εκεί ψηλά στον ουρανό..
Εκεί που μου έδειξες για να ανέβω…
Εκεί που μου είπες ότι όλα είναι όμορφα και μαγικά..
Εκεί που υπάρχει η αγάπη και ο έρωτας…
Εκεί που θα ήμασταν οι δυο μας..
Αυτό δε μου έλεγες? Αυτό μου έλεγες δε μπορεί να το πήρα πάλι όλο αυτό στραβά..
Δε μπορεί να έκανα λάθος για άλλη μια φορά.. όχι δε μπορεί να είμαι τόσο λάθος πια..
Δεν έφτιαξα μόνη μου αυτό το παραμύθι.. γιατί να ξέρεις ότι ποτέ δε μου άρεσαν τα παραμύθια.. ποτέ με ακούς? Ποτέ…. Και αυτό γιατί απλά στο παραμύθι το τέλος πάντα είναι γλυκόπικρο.. γιατί ποτέ δεν έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
Ποτέ με ακούς?
Τα συχένομαι τα παραμύθια..
Φτιάχνω τις ιστορίες μου μόνο όταν έχω το κίνητρο και από την άλλη πλευρά.
Όταν ο άλλος θα μου δώσει τη τροφή για να πλέξουμε μαζί τις γραμμές από το παραμύθι… μόνο τότε φτιάχνω τις ιστορίες..ποτέ άλλοτε γιατί ξέρω ότι πληγώνουν, ματώνουν οι λέξεις και δε θέλω να μπαίνω στη διαδικασία αυτή.

Μου έδωσες τα φτερά.. και εκεί που μάθαινα τα βήματα για να σηκωθώ ψηλά.. δε μου είπες ξέρεις κάτι , τα φτερά αυτά είναι χρησιμοποιημένα ξανά.. και μπορεί να μη αντέξουν όταν ανέβεις σε μεγάλο ύψος..

Και να που με έριξες ,γιατί μου τα έδωσες τα τσακισμένα τα φτερά?
Γιατί με πλήγωσες?
έπεσα κάτω στη γη.. προσγειώθηκα με τον πιο άσχημο τρόπο..
Τα παραμύθια τέλειωσαν…
Οι ιστορίες επίσης…
Με πλήγωσες κι αυτή τη φορά πονάει περισσότερο από κάθε άλλη φορά…
Γιατί ενώ δεν ήθελα να μπω σε καμία ιστορία … γιατί πληγώθηκα από την προηγούμενη…. Εσύ ήρθες και έβαλες την υπογραφή σου με το χειρότερο τρόπο..
Προσπαθώ υποσεινήδητα να σε δικαιολογήσω… αλλά να ξέρεις όχι, δε αφήσω αυτό να γίνει.. καμία δικαιολογία … καμία.. και για κανέναν.
Το μόνο που θα προσπαθήσω να δικαιολογήσω είναι τον εαυτό μου.. που ήθελε να ζήσει κάτι όμορφο αλλά να ξέρεις θα το βρει παρακάτω… αλλά τότε θα είναι αργά…


Τα γνωρίζω αυτά τα πισωγυρίσματα… αυτά είναι που με έκαναν για ένα μεγάλο διάστημα να χάσω τον εαυτό μου… αλλά όχι αυτή τη φορά δε θα το αφήσω να γίνει ξανά… όχι για κανέναν δεν αξίζει.. για κανέναν μακούς?

Έκανα τη βλακεία να πιστέψω.. .αλλά πάντα έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε σε ένα ψέμα κι ας είναι η φωτιά του να μας κάψει… έτσι δε λένε?
Όχι , κατηγορηματικά όχι… κανένα ψέμα δε αξίζει.. όσο αξίζεις εσυ ψυχή μου
Που πήγες να παίξεις με τα χαρτιά σου ανοιχτά..
Δεν έκανες κάτι λάθος ..
Εκείνος δεν ήταν έτοιμος , και έκανε λάθος προσέγγιση, λάθος… μακούς/???
Δεν ήταν εκείνος ήταν ένας ξένος .. ένας που πήρε τη θέση του και σε χρησιμοποίησε και σε πέταξε .. σε πέταξε στο καλάθι των αχρήστων… αλλά ψυχή μου ξέρεις τον τρόπο να βγεις από κει .. το έχεις ζήσει ξανά ..

Ξέρω ότι γελάς ψυχή μου, γιατί πιστεύεις ότι κάποιος εκεί πάνω σου παίζει ένα παιχνίδι.. αλλά δε θα το αφήσεις να συνεχιστεί αυτό το παιχνίδι… ε?

Όχι ρε άλλα παιχνίδια… και αν παίζετε παιχνίδια πέξτε με ανοιχτά χαρτιά…
Όχι μαλακίες… όχι άλλες μαλακίες…

2η αγωνιστική με αποβολή

Σήμερα είχε μια υπέροχη μέρα, ανοιξιάτικη ημέρα, με την ατμόσφαιρα να μυρίζει από το ξύπνημα της φύσης, μυρωδιές μεθυστικές!!!!
Ξύπνησα το πρωί κι ενώ σηκώθηκα αργά, γιατί δε με πήρε νωρίς χτες ο ύπνος, αφού χάζευα τηλεόραση ως αργά, και μετά κατά τις 3:30 από κάτι περίεργους «ήχους» της νύχτας ενός ζευγαριού, με το που άνοιξα τα μάτια δεν ήθελα να κάνω κάτι από τα συνηθισμένα. Ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν είχα κάνει άλλη μέρα, αλλά δε μπορούσα να σκεφτώ τίποτα. Αρνήθηκα να κατέβω στην παραλία με την παρέα μου για καφέ, γιατί απλά δεν ήθελα να πάω και να στηθώ και να πιω τον καφέ μου, και να αναλωθώ σε μια διαδικασία που είχα κάνει και χτες το πρωί.
Ξέρω τι ήθελα, αλλά δε το έκανα, εκείνη τη στιγμή, γιατί σκέφτηκα ότι αν σκεφτόταν το ίδιο πράγμα, θα έπαιρνε το ρημάδι να μου πει να πάμε για καφέ. Πιστεύω ότι το σκέφτηκε, και το σκέφτεται αλλά είπαμε, θέλει χρόνο… κι εγώ ρε φίλε αλλά δεν το βρίσκω γιατί μου χεις πάρει τα μυαλά… και μερικές φορές και τον ύπνο μου..
Έτσι αρκέστηκα στο να πάω κατά τις 3 για φαγητό στη φίλη μου, που με είχε καλέσει. Ντύθηκα, στολίστηκα, σα τη μικρή σουσουράδα και πήρα τον κατήφορο για το σπίτι της. Καθώς περπατούσα στο δρόμο και ο ήλιος χτυπούσε το κορμί μου, και με ζέστανε , αισθάνθηκα πως τελικά δε πρέπει να περιμένεις τίποτα και από κανέναν, παρά ο χρόνος θα στο φέρει κοντά σου τη κατάλληλη στιγμή.
Όπως η φύση όποτε εκείνη μας δίνει τις ζεστές αχτίδες του ήλιου, για να μας ζεστάνει κάπως έτσι πρέπει να κάνει και η ζωή μας.. όταν το έχει ανάγκη θα το ζητήσει.
Το έκανε το ζήτησε και μετά …. Τι ? αυτό ήταν? Βάζεις τον άλλο να φτιάξει ιστορία, και λες να πάρουμε το χρόνο μας… α καλά, όσο καλή εικόνα και να έχω για σένα, όσα όμορφα συναισθήματα και αισθήματα μου ξυπνάς, θα αρχίσω να παίρνω ανάποδες και θα την κάνω πάλι τη βλακεία μου, το βλέπω, με τρώει εδώ και μέρες… και θα την κάνω σας λέω, πάλι θα αναφέρω κάτι που θα σταματήσει όλα αυτά που ζούμε έστω και τα μικρά βήματα που κάνουμε. Αν και να σας πω την αλήθεια, θα ήθελα να γινόντουσαν με πιο μεγάλες δρασκελιές… αλλά είπαμε κάναμε τη βλακεία πριν 2 βδομάδες και τώρα είμαστε με κόκκινη κάρτα και αποβολή από το παιχνίδι…
Α, ρε τελικά όλα στη ζωή μας είναι μια μπάλα, που την κλωτσάμε, μέχρι να βάλουμε γκολ, και αυτό-γκόλ !!!!Μπήκα στο παιχνίδι χωρίς προθέρμανση και τελικά για να αποφύγω το γκολ του, έβαλα αυτογκολ. Στη διάρκεια του αγώνα, πήγα να αμυνθώ και του έδωσα μια κλωτσιά στο καλάμι την ώρα της επίθεσης και τελικά κατάφερα να μου δώσει κόκκινη!!!
Ναι μου αρέσει το κόκκινο αλλά όχι έτσι… όχι έτσι με αποβολή και αποχή… άλλωστε για άμυνα το έκανα, δική μου.. κι εσύ με πάγωσες… μάφησες στον πάγκο… αλλά θα όταν θα μπω στον αγώνα?
Φίλε μου θα σκοράρω και θα πάρω τη ρεβάνς , κι εύχομαι να είναι γλυκιά πολύ γλυκιά η νίκη αυτή..
Θέλω μια φορά να σκοράρεις και να παίξεις έτσι όπως ξέρεις να παίζεις. Παίξε μπάλαααα!!!! Είμαι εδώ… και σε προκαλώ..
Διαφορετικά θα πάρω μετεγγραφή αν συνεχίσεις έτσι.

Συνειδητοποιήσεις μοναξιάς

Έχουμε κάνει λάθη κατά το παρελθόν.. λάθη που στοίχησαν στο να χαθούν κάποιες φιλίες , κάποια συναισθήματα μας δεν εκδηλώθηκαν τότε που έπρεπε να εκδηλωθούν και έμειναν μέσα στα βάθη της ψυχής μας. Πληγώσαμε κάποιους, χωρίς να το θέλουμε, γιατί έτσι ήταν καλύτερα τότε που ήταν ακόμα νωρίς για να μην πληγωθούν στο μέλλον, με κάποιες αποφάσεις μας.
Ερωτευθήκαμε κάποιες φορές και λάθος άτομα, που με τα χέρια τους μας λάβωσαν με μια μαχαιριά, υπάρχουν φορές που η πληγή αυτή, ανοίγει… έτσι για να μας θυμίσει ότι όσο και να επουλωθεί μια πληγή, έρχεται κάποια στιγμή που ανοίγει.. ή που μπορεί κι εμείς να την έχουμε ξύσει.
Αφού κάναμε λάθη θελήσαμε για λίγο να παλέψουμε με την ψυχή μας, για να βελτιώσουμε τον εαυτό μας. Μείναμε μόνοι μας, παλέψαμε, πονέσαμε, κλάψαμε, γελάσαμε και ήρθαμε ξανά στην επιφάνεια για να αντιμετωπίσουμε όλα εκείνα που μας πλήγωσαν, και να μπορέσουμε να τα αντιμετωπίσουμε.
Είναι πολλές οι στιγμές που αισθανθήκαμε ότι παρά του ότι έχουμε κοντά μας άτομα, να μας συμπαρασταθούν, να μας βοηθήσουν, εμείς απλά κλεινόμασταν στο καβούκι μας για να παλέψουμε με τα φαντάσματα του εαυτού μας.. Παλέψαμε, και για λίγο μπορεί να χάσαμε μια μάχη αλλά δεν χάσαμε και τον πόλεμο.. Πάντα θα παλεύουμε με τον μεγαλύτερο «Γολιάθ», που είναι ο εαυτός μας.
Εμείς είμαστε ένας μικρός «Δαβίδ» που απλά πρέπει να βρούμε τρόπο να νικήσουμε τον Γολιάθ μας για να μπορέσουμε να συμφιλιώσουμε τις δυο πλευρές μας. Και να μπορέσουμε να προχωρήσουμε μαζί για να νικήσουμε τους εξωτερικούς παράγοντες που μας πυρπολούν συνεχώς, μέρα με τη μέρα.
Μέσα στην μοναξιά μας, είδαμε πόσες αγάπες ρίξαμε στο βυθό της καρδιά.. κάποιες που άξιζαν να είναι δίπλα μας, κι όμως εκείνη τη στιγμή τους απορρίψαμε. Λέμε κάποιες φορές , αχ και να γυρίζαμε το χρόνο πίσω. Όμως τότε το κάναμε γιατί δεν ήμασταν πιστεύω ώριμοι για να αντιμετωπίσουμε τέτοιους έρωτες και αγάπες.
Είδαμε άλλες αγάπες που μας είχαν στοιχειώσει, και υπνωτίσει σε άλλες καταστάσεις, που τις αποδεχόμασταν, χωρίς να έχουμε τη δύναμη να αντισταθούμε, γιατί πολύ απλά ζούσαμε στο δικό μας ονειρικό κόσμο, μέσα σε αυταπάτες, ότι μας είχαν πάρει πάρα πολύ ενέργεια από τη ψυχή μας.. Η ψυχή μας είχε γίνει τόσο ευάλωτη σε κάθε χτύπο, που δεχόμασταν.
Είδαμε το πιο όμορφο παραμύθι της ζωής να γίνεται τόσο μικρό και να υψώνονται μπροστά του, γιγάντιες συμπληγάδες πέτρες που δε είχαμε βρει τον τρόπο να τις νικήσουμε και να περάσουμε από μέσα τους το καράβι της αγάπης μας. Ετσι το ρίξαμε σε ύφαλο μεγάλο, για να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας της συμπληγάδες πέτρες, και τι καταφέραμε..? Τίποτα πιστεύω ότι δε νικήσαμε τίποτα. Αφήσαμε τα τότε προβλήματα να διαιωνίζονται, και όταν είπαμε να προσπαθήσουμε να περάσουμε ξανά από το ίδιο σημείο, πάλι την αγάπη της ρίξαμε σε ύφαλο.
Πρέπει να αφήσουμε χρόνο και στα συναισθήματα, και στις πράξεις μας να πάρουν πρωτοβουλίες, πρέπει κάποιες φορές να λειτουργήσουμε και με την καρδιά και όχι πάντα με τη λογική.. αρκεί να ξέρουμε τι είναι αυτό που θέλει η καρδιά μας. Και τότε σίγουρα καμία μοναξιά δε θα μας αιχμαλωτίσει.
Αυτό πρέπει να κάνεις αγαπημένε μου, να αφήσεις τα προβλήματα να τα αντιμετωπίσεις τη στιγμή που θα δημιουργηθούν και να μη τα υψώνεις πριν καν δημιουργηθούν, γιατί τότε απλά δε θα ζήσεις τίποτα και όλα θα έχουν ξανά τη ίδια κατάληξη.. Μεγάλη μοναξιά.

Δύο καρδιές σε μια

Δώσε μου το δάκρυ σου…
Κι εγώ θάλασσα θα το κάνω, και θα την περπατήσω
Δώσε μου το μάτια σου
Κι θα τα κάνω ουρανό να τον κοιτώ
Δώσε μου την αγκαλιά σου
Κι εγώ θα την κάνω ηλιαχτίδες να με ζεσταίνουν
Δώσε μου το γέλιο σου
Και θα το κάνω ταξιδιάρικο πουλί μαζί του να ταξιδεύω
Δώσε μου τη χαρά σου
Και θα την κάνω δική μου για να χαίρομαι μαζί σου
Δώσε μου το φιλί σου
Κι εγώ θα κοκκινίσω από το πάθος μας τη φύση..
Δώσε μου το κορμί σου
Κι εγώ το πιο απόμακρο ακρογιάλι θα το κάνω μόνο εγώ εκεί να αράζω
Δώσε μου την πίκρα σου
Και θα την κάνω κύμα μες στη θάλασσα και μακρυά θα το στείλω
Δώς μου την καρδιά σου
Κι εγώ χτύπους της δικής μου θα την κάνω για να χτυπάμε μέσα από μια …
Πες μου το Σαγαπώ, να σου το πω κι εγώ και μαζί θα πορευτούμε στο δρόμο που θα μας οδηγήσει στην αυλή του Παραδείσου με τις ανθισμένες τριανταφυλλιές!!!

Αγκάλιασε εσένα

Την δυναμη την έχεις μέσα σου ... να σιγά σιγά, δειλά δειλά ξεπροβάλει..
μη φοβηθείς χρησιμοποίησε την..
Το χέρι σου απλώνει, δεν έχεις παρά να το σφίξεις δυνατά και να σε τραβήξει..
Σου δίνει τις χορδές της κι εσύ δεν εχεις παρά να τις παίξεις στο σωστό τόνο και η φωνή θα βγεί σα μελωδία από τραγούδι...
Την αγκαλιά την έχεις μέσα σου και δεν έχεις παρά να σε Αγκαλιάσεις σφιχτά..
Το φιλί θα το νιώσεις με το φύσημα του αγέρα..την κατάλληλη στιγμή..
Μην υπόσχεσαι να διώξεις τη βροχή γιατι χρειάζεσαι τις σταγόνες της τις ρίζες σου να δυναμώσεις...
Το κομμάτι σου που έχασες σιγά σιγά ξανά στο δρόμο σου θα το βρεις
και τότε το χαμόγελο στα χείλη θα προβάλει
το χάδι του θα αισθανθείς απο ερωτικό πάθος
το μυστικό σου σαν θα ρθει στ αυτί θα ψιθυρίσεις
και τότε τα χρώματα της ίριδας σα πολυχρωμα βεγγαλικά στον ουρανο θα αστράψουν
και έτσι μαγικά το κόσμο της Άνιμα σου θα φωτίσουν!!!!!

Η ελευθερία και ο Έρωτας μες στη βροχή

Για ποια ελευθερία μου μιλάς…για ποια ταξίδια μακρινά?
Που χάνεσαι τις νύχτες..σε ποια γκάζια του μυαλού σου τρέχεις…
Τι θέλεις να μάθεις για εμένα ..
Ταξιδιάρικο πουλί είναι η σκέψη μου, χρόνια τώρα σε όμορφους
Κόσμους της δικής της σοφίας είναι χαμένη.
Πρέπει να ελευθερωθεί το πνεύμα μας εκείνο δε πρέπει ποτέ
Να το κλείσουμε μέσα σε όρια, και σε γυάλες αλλά να το αφήσουμε να πετάξει
Και να ανοίξει τα δικά του φτερά..
Εκείνοι που θέλουν με το «έτσι θέλω» να μάθουν ποια είσαι δεν είναι άλλοι
Από εκείνους που θέλουν να κλέψουν κάτι από τον αληθινό κομμάτι της ψυχής σου..
Μη τους αφήσεις να σε κόψουν σε κομμάτια και να πάρουν το καλύτερο…
Κράτησε τους εκείνους μέσα σε γυάλινες μπουκάλες και ρίξε τους στη θάλασσα,
Μακριά σε άγνωστα μέρη να τους παρασύρει..
Ελεύθερη είσαι αρκεί να το πιστέψεις μέσα σου και να το δώσεις να το δουν κι υπόλοιποι γύρω σου.

….

Το σύννεφο έφερε βροχή και το μυαλό ταξίδι ξεκινάει..
Με γκάζια μες στην εθνική σαν άνεμος σκορπά
Τις σκέψεις τις κακές στα κιγκλιδώματα ..
Ανάβει τη μηχανή και ξεκινά το νέο δρόμο να πατήσει
Με χίλια κυβικά στην άλλη άκρη για να φτάσει.
Το χαμόγελο στα χείλη ζωγραφίζει ..
Καθώς αισθάνεται την πρώτη σταγόνα στο πρόσωπο
Σα Να κυλάει.
Πάλι έρωτα μες στη βροχή με τον άνεμο ζητά να κάνει..και μέσα από την ηδονή
Η φύση σε χειροκρότημα με κεραυνούς είναι όταν ξεσπάει..
Το πάθος της σκέψης πάνω σε χίλια κυβικά και με ροκιά για εκείνον
Ξεκίνησε να οδηγεί αντίθετα..και δε την νοιάζει αν σκοτωθεί
Σε αυτό το ταξίδι…
εκείνον θα σώσει θυσιάζοντας τη μηχανή, τη σκέψη και τη ροκιά του έρωτά της
πάνω στην άσφαλτο.. για να γραφτεί και η δική της ιστορία δίπλα σε τόσες άλλες.
Έρωτα μες στη βροχή πάνω σε μια μηχανή θα γράψει η Αυριανή..
Μα κανείς δε θα αισθανθεί γιατί κάποιες φορές τα θυσιάζουμε όλα για να απολαύσουμε απλά τη στιγμούλα που ίσως ποτέ ξανά να μην τη ζήσουμε στην ένταση εκείνης της στιγμής!
Αυτό είναι η ελευθερία της επιλογής για το πώς εσύ θα ζήσεις τη «στιγμούλα», που περίμενες τόσο καιρό..!!!

Με ή χωρίς Εσένα

Με ή χωρίς εσένα μπορώ και ταξιδεύω χρόνια..
Μου αρέσεις γιατί έχεις εκείνο το βλέμμα που χάνεται
Μέσα στις ψυχές των άλλων.. προσπαθώντας να καταλάβεις
Τι αισθάνονται οι άλλοι…ποια είναι τα κομμάτια εκείνα της ζωής τους
Που τους πονάνε πιο πολύ

Με ή χωρίς εσένα μπορώ να προχωρώ στο επόμενο βήμα
Που εσύ χαράζεις..
τον πόνο παίρνω απ’ το χέρι και τον κάνω
Στιχάκια, μουσικές μελωδίες που μένουν χαραγμένες μέσα στο μυαλό σου

Μπορώ να γευτώ την ευτυχία σου…και να την νιώσω να ξεχειλίζει από
Όλες τις αισθήσεις σου…

Με ή χωρίς εσένα μπορώ να ερωτεύομαι το κάθε τι που με αγγίζει
Είτε κρατώντας μου το χέρι, είτε χαράζεται βαθιά μες στην καρδιά μου

Με ή χωρίς εσένα μπορώ να γελάσω, να κλάψω, να πονέσω, να χτυπήσω, να πεθάνω, να γεννηθώ ξανά. Μέσα από τις στάχτες σου..

Με ή χωρίς εσένα
δεν μπορώ να δώσω τον εαυτό σου και όλο σου το είναι σε εκείνους που αγαπάς,
Με ή χωρίς εσένα δεν μπορώ να ζήσω τις μικρές σου στιγμές..
δεν μπορώ να δω τον πίνακα της ζωής σου με χρώματα ουράνιου τόξου, παρά μόνο με το χρώμα του γκρι
Με ή χωρίς εσένα δεν μπορώ να δω τη πορτρέτο σου παρά μόνο με sepia μορφή..
δεν μπορώ να μυρίζω τον κήπο της ψυχής σου
Με ή χωρίς εσένα δεν μπορώ να ακούω τους ήχους από τους γλάρους που πάνω από τη θάλασσα σου πετούνε
Δεν μπορώ να ακούω τα κύματα της θάλασσας σου εάν είναι ήρεμα η φουρτουνιασμένα
Με ή χωρίς εσένα δεν μπορώ να βλέπω με τα δικά σου μάτια τον κόσμο της ψυχής σου

Μπορώ να ονειρευτώ, να τραγουδήσω, να γευτώ για όσα με ή χωρίς εσένα ζω καθημερινά..

Με ή χωρίς εσένα(εμένα) πρέπει να πάω παρακάτω …

Μπερδεμένες Σκέψεις

Δε ξέρω γιατί αλλά δεν μπορώ να γράψω..οι σκέψεις για πρώτη φορά είναι ανακατεμένες μέσα στο μυαλό και δεν βγαίνει συνοχή των όσων θα ήθελα στο χαρτί να αποτυπώσω. Για πρώτη φορά όλα είναι μπερδεμένα ίσως γιατί σκέφτομαι την κριτική του κόσμου εκεί έξω..

Πάντα ο ομιλητής της ζωής μας είναι η ίδια η ζωή μας..
Κάθε μέρα μας μιλάει με τον δικό της τρόπο..
Κάθε μας κίνηση, κάθε μας σκέψη κρίνεται..

Είναι φορές που ο χειρότερος κριτής είναι η σκέψη μας…
Σκέψη και λογική μαζί προχωρούν..

Κάποιες φορές πάλι, υπάρχει και το συναίσθημα…ποιος μπορεί να το κρίνει
Εκείνο?

Το συναίσθημα είναι φορές που μας οδηγεί εκεί στα βάθη της ψυχής μας..Μας ρίχνει και μετά πρέπει εμείς να ανέβουμε ψηλά..Πρέπει εμείς να σώσουμε τον εαυτό μας από το σκοτάδι..

Πότε ζητάμε το χέρι να μας οδηγήσει? Μόνο όταν έχουμε πονέσει πολύ?

Πονάμε καθημερινά από μικρά γεγονότα που γίνονται…
Υπάρχουν και φορές που κάποιες πληγές μας, ανοίγουν γιατί λίγο πάλι τις «ξύσαμε» και μάτωσαν. Κακιά συνήθεια ….

Το θέμα είναι να μην μείνουμε πολύ εκεί.. και να τις κοιτάμε που αιμορραγούν.
Απλά φροντίζουμε το τραύμα και το αφήνουμε να επουλωθεί ξανά από μόνο του.

Θέλουμε να φωνάξουμε πως πονάμε, μα φωνή δεν βγαίνει γιατί άλλωστε ποιος θα καταλάβει για ποιο πράγμα εμείς πονάμε..

Πονάει το σώμα, τα μέλη του, το μυαλό και εκεί πάνω έρχονται και οι εικόνες να ολοκληρώσουν την εικόνα του πόνου.

Τελικά ο πόνος και ο έρωτας είναι οι μόνοι δημιουργοί των λέξεων που συνθέτουν την εικόνα του χώρου στο οποίο ανήκουμε.

Αν είμαστε ευτυχισμένοι θα γράψουμε τα θετικά στοιχεία της ευτυχίας μας …
Αν είμαστε σε θλίψη θα βγάλουμε από μέσα μας ότι πιο καταθλιπτικό έχουμε..
Αν είμαστε σε πόνο βαθύ τότε το μαύρο πέπλο θα φορέσουν οι λέξεις μας και θα αποτυπώσουν τον «βουβό» πόνο της καρδιάς μας…

Όνειρα που ξυπνούν παλιές ιστορίες..

Σε είδα στον ύπνο μου χθες βραδυ...Ήσουν τόσο ευτυχισμένος!!!

Όταν με είδες το πρόσωπο σου άστραψε.. Έγινες πιο λαμπερός από ποτέ..

Γιατι ξυπνά το παρελθόν?

Τι θέλεις να μου πεις και δεν μου το έχεις πει ποτέ?

Όταν σε βλέπω στον υπνο μου, μέσα στα ονειρα μου κατι καλό συμβαίνει σε εσένα..

Λες να συμβαίνει και τώρα?

Πάει καιρός που έχουμε να βρεθούμε και όμως όποτε θέλεις να μου μιλήσεις, να μάθεις νέα μου

με παίρνεις τηλέφωνο..?

Πόσα δεν έχουμε πει ο ένας στον άλλο?...Θυμάσαι ποτε όταν ήμασταν μαζί να έχουμε μιλήσει
τόσο όμορφα και ήρεμα, έτσι οπως μιλάμε τώρα που δεν είμαστε πια μαζί?

Θυμάμαι...θυμάμαι ποσο ταιριάζαμε ..μικρέ μου πρίγκιππα.. που ήμουν το λουλούδι που είχες στον πλανήτη σου

αλλα για ένα περίεργο λόγο δεν με φρόντισες όσο έπρεπε, τους λόγους τους ξέρεις πραγματικά μόνο εσυ..
έτσι με άφησες και μαράθηκα και με άφησες στο άνεμο να με σκορπίσει σε χίλια μέρη..

Σε πόσα όνειρα με έχεις ταξιδέψει σε όμορφα μέρη γεμάτα από γέλια, χαρές, πλάκες, συζητήσεις και σφιχτές αγκαλιές!!!

Στον πραγματικό μας κόσμο όμως, δεν ήμασταν έτσι ...είχαμε μια σχέση φάντασμα.. πότε ήσουν εδώ και πότε πέρα μακρυά
στον δικό σου κόσμο.. που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί..
Γιατί ?????
Πάντα θα μας περιτριγυρίζει αυτό το γιατί...πάντα θα είμαστε στην αμάθεια ως προς την άλλη πλευρά
και παντα θα έχουμε τα όνειρα να ξυπνούν παλιές ιστορίες..
Ισως γιατί περα από τα άσχημα περάσαμε και καλες στιγμές που τις νοσταλγούμε όσος καιρος και αν περασει..

Παντα θα σε θυμαμαι και ας εχουμε καιρο να βρεθούμε και παντα θα σου λεω όχι στο να βρεθουμε...γιατι πολυ απλά δεν θέλω
με επιρεαζουν τα όνειρα του υποσεινήδου του μας κόσμου και γιατί να γυρίσω για να πληγωθούμε με τα τριαντάφυλλα μας ξανα..???

ΤΟ ΒΑΖΟ ΤΟΥ ΓΛΥΚΟΥ, ΟΙ ΔΥΟ ΚΟΥΠΕΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΦΕΣ

Όταν τα θέματα και οι υποθέσεις της καθημερινότητας της ζωής σας γίνουν τόσα πολλά, που δεν επαρκεί ο χρόνος του 24ωρου για να τα χειριστείτε, να θυμηθείτε το βάζο του γλυκού, τις δυο κούπες και τον καφέ.
Ο καθηγητής στάθηκε μπροστά στους φοιτητές της τάξης του, της φιλοσοφικής σχολής, έχοντας μπροστά του κάποια αντικείμενα. Όταν η τάξη ησύχασε, χωρίς να πει τίποτα, πήρε ένα μεγάλο βάζο του γλυκού και άρχισε να το γεμίζει με μπαλάκια του τένις.
Όταν πλέον δεν χωρούσε άλλο, κοίταξε τους μαθητές του και τους ρώτησε αν το βάζο γέμισε και εκείνοι συμφώνησαν. Τότε ο καθηγητής πήρε χαλίκια και άρχισε να τα ρίχνει στο βάζο κουνώντας το και αυτά πήγαν στα κενά ανάμεσα στις μπάλες του τένις.
Όταν πια δεν χωρούσαν άλλα χαλίκια ρώτησε τους μαθητές αν το βάζο ήταν γεμάτο καιαυτοί κάπως σαστισμένοι είπαν πως είναι. Ο καθηγητής στη συνέχεια πήρε άμμο και αφού την έριξε στο βάζο, γέμισε όλα τα κενά ανάμεσα στα χαλίκια και αφού ρώτησε τους μαθητές πάλι αν το βάζο ήταν γεμάτο αυτοί ανταπάντησαν με ένα ομόφωνο ΝΑΙ. Τότε ο καθηγητής έσκυψε και πήρε κάτω από το γραφείο δυο κούπες καφέ και τις έριξε στο βάζο ενώ οι μαθητές πλέον γελούσαν απορημένοι. «Τώρα», λέει ο καθηγητής,
«Θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αντιπροσωπεύειτη ζωή σας.
Οι μπάλες του τένις είναι τα πλέον ιερά και μεγάλα πράγματα στη ζωή σας,
όπως η πατρίδα, η οικογένεια, τα παιδιά σας, οι φίλοι σας και οι αγαπημένες σας ασχολίες,
πράγματα που ακόμα και όλα τα άλλα ναχαθούν,αυτά είναι ικανά να γεμίσουν την ζωή σας.
Τα χαλίκια αντιπροσωπεύουν πράγματα σημαντικά όπως τη δουλειά σας, το αυτοκίνητό σας, ένα σπίτι.
Η άμμος είναι άλλα μικρότερα πράγματα. Αν γεμίσετε το βάζο πρώτα με άμμο, δεν θα υπάρχει χώρος για να βάλετε τα χαλίκια και τις μπάλες του τένις. Το ίδιο ισχύει και για τη ζωή σας. Αν ξοδέψετε την ώρα σας και την ενέργειά σας για μικρά πράγματα δεν θα έχετε χρόνο και δύναμη για μεγαλύτερα και σημαντικότερα για σας πράγματα Φροντίστε τα μπαλάκια του τένις πρώτα και μετά τα χαλίκια .
Τα υπόλοιπα είναι άμμος» Ένας μαθητής σήκωσε το χέρι και ρώτησε, τι αντιπροσώπευε ο καφές. Ο καθηγητής χαμογέλασε και είπε: «Ο καφές είναι για να σας δείξει πως όσο γεμάτη και να είναι η ζωή σας, πάντα θα υπάρχει χώρος για ένα καφέ με κάποιο φίλο»

Ακυβέρνητο καράβι

Μην εγκαταλειπεις το πλοίο δεν πρέπει να μεινει ακυβέρνητο..θα πέσει σε παγόβουνο
και στα δυο θα σε κόψει..θα κοπεις γιατι απλα εσυ το αφησες να φύγει εκτος πορειας..
Δεν ειδοποίησες πως θα αφήσεις το τιμόνι και το καράβι χάθηκε μέσα στα άλλα ναυάγια της ψυχής σου
Τι φοβήθηκες, πως δεν ήσουν καλος καπετάνιος?Μπορει αυτο να ήταν η μεγάλη σου φοβία ή μαλλον δεν άντεξες
τις σκέψεις σου που σου λεγαν προχώρα και δεν το κανες και τώρα είναι βυθισμένο εκει..
Το πλήρωμα σου σώθηκε και να που κάνει το ταξίδι που δεν του πρόσφερες εσυ με άλλον καπετανιο
Κοιτα ποσο ευτυχισμένοι είναι? δεν το αντέχεις ετσι? κι ομως ναι είναι η αλήθεια..
Εγινες κρυψινος και δεν έδειξες τίποτα από ολα εκεινα που ήθελες να δειξεις και καλα εκανες..
Τώρα μείνε εδω και γίνε ένα με τη ΄θάλασσα και τραγούδησε τους στιχους:
"Πέσ μου θάλασσα ποσα μυστικά σου
απ το κοσμο κρυβεις και με στη σιωπης τα βαθεια χρόνια τα κλεινεις
Ποια ναυαγια λαθη αλλωτινα σου λαφυρα της μνημης με
μαργαρηταρια κρυφα χρονια τα κλεινεις
θαλασσα μου σαν κι εσενα καποτε φουρτουνες σηκωνα κι εγω
στα νερα μου τα αγριεμενα αγαπες αδικουσα διχως να σκεφτω
κι εστειλα πολλες φορε καραβια στης καρδιας μου το βυθο..ιδια εγω με σενα
θαλασσα μου σα κι εσενα με ναυαγια τωρα ζω παλια
για οσες χαθηκαν ζωες στη μπορα το μετανιωσα μα ειναι αργα
κι εχω κανει πια τα λαθη δωρα δυο κοραλια αληθινα
στη καρδια κλεισμενα .. ιδια εγω με σενα..
Πεσ μου θαλασσα πόσα μυστικα σου
λαφυρα της μνημης με μαργαρητιρα ακρυβα χρονια με ντυνεις
θαλασσα μου σαν κι εσενα καποτε φουρτουνες σηκωνα κι εγω
στα νερα μου τα αγριεμενα αγαπες αδικουσα διχως να σκεφτω
κι εστειλα πολλες φορε καραβια στης καρδιας μου το βυθο..ιδια εγω με σενα
θαλασσα μου σα κι εσενα τωρα με ναυαγια ζω παλια
για οσες χαθηκαν ζωες στη μπορα το μετανιωσα μα ειναι αργα
κι εχω κανει πια τα λαθη δωρα δυο κοραλια αληθινα
στη καρδια κλεισμενα .. ιδια εγω με σενα.."
Αλκηστις Πρωτοψάλτη

Ο πίνακας και οι "λακούβες"..

"...Κανείς δεν μπορεί να γιατρέψει τις πληγές της ζωής. Έγιναν πριν καν το πάρουμε είδηση και στη συνέχεια σε κάνουν να κάνεις κάποια πράγματα σε όλη σου τη ζωή, ώσπου τα πράγματα αυτά μπαίνουν συνεχώς ανάμεσα σε σένα και σ’ αυτό που θα ήθελες να γίνεις, και με τον τρόπο αυτό χάνεις τον εαυτό σου για πάντα...."
Λεό Μπουσκάλια

"Έχεις τα πινέλα, έχεις τις μπογιές, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα."
Νίκος Καζαντζάκης


...Αυτό λοιπόν θα κάνεις σιγά σιγά θα ζωγραφίζεις τον πίνακα της ζωής σου με τα χρώματα που σε χαλαρώνουν, σου φτιάχνουν τη διάθεση και σου δίνουν την ηρεμία και τότε όταν ο πίνακας σου θα ολοκληρώνεται θα δεις πόσο πιο όμορφα θα αισθάνεσαι. Δεν έχεις παρά να πάρεις τα πινέλα και να ξεκινήσεις το έργο σου.
..Ήδη αισθάνεσαι καλύτερα οπότε συνέχισε, κι εγω θα είμαι να σου λέω προχώρα, τα πας περίφημα! Δεν θα σε αφήσω ξανά.Είμαι εδώ στο παρόν, στη ζωή που εσύ έφτιαξες τόσα χρόνια.Εσύ με τη δύναμη και την αδυναμία σου έφτιαξες το δρόμο που περπατάς.Ποτέ ο δρόμος δεν είναι στρωμένος καλά και να που έπεσες στις πρώτες παλιές γνώριμες "λακούβες", όμως το σημαντικό ξέρεις πιο ειναι? Ότι δεν πληηγώθηκες πολύ. Γραντουνιές είναι..που όπως κάθε πληγή ματώνει έτσι κι αυτές.Μην σε φοβίζουν είμαι εδώ, μαζί θα τις επουλώσουμε. Να θυμάσαι ότι οι λακούβες είναι πολλές εσύ όμως θα τις κλείσεις όπως και την προηγούμενη φορά, όπως και κάθε φορά....

Μοντέρνες ψυχές

Είναι ψυχές που τον εαυτό τους κοιτούν
Ψυχές σκοτεινές, ψυχές λυσσασμένες
Που μόνο το λάγνο κορμί ικανοποιούν

Σκέφτονται ύπουλα, ραδιούργα
Και μπορούν να σε παρασύρουν σε μονοπάτια άγρια, σκοτεινά

Ψυχές με μάσκες αγγέλων
Αρρωστημένες από διαβολικά συναισθήματα
Ψυχές σειρήνες που σε μαγεύουν
Στα άδυτα μιας σπηλιάς μολυσμένης από βία

Ψυχές που δεν λογαριάζουν αν θα πληγώσουν, αν θα ανοίξουν πληγές
Στις ψυχές των θυμάτων
Ψυχές σκοτεινές χωρίς ανθρωπιά
Ψυχές μοντέρνες ενός αιώνα 20ου.

Κατευνασμένο Πάθος=Ανεκπλήρωτο Πάθος

Προσπάθησε μια φορά ακόμα να ακούσεις το κορμί σου...
..Μην απορείς ...είναι γνώριμες οι μελωδίες που σου παίζει..
τι μπορείς να κάνεις όμως τώρα που είναι κάπως αργά..
Γνωρίζεις πως θα πληγωθείς και αυτή την φορά θα πληγώσεις...χωρίς να το θέλεις
Σκέφτεσαι γιατί άφησες να συμβει...οπως λέει και ο σοφός λαός μας...καμιά φορά
έρχεται από εκει που δεν το περιμένεις...ε αυτό συναίβει και μην τρομάζεις με τον εαυτό σου..
Γνωρίζεις με ποιο τρόπο θα τελειώσει όλο αυτό..?
..Έτσι εκριβώς με την σιωπή..τον ξέρεις άλλωστε καλά τον δρόμο της σιωπής..

Έχει περάσει καιρός από τοτε που δεν άντεχες τωρα αντέχεις...δε σε ενοχλεί το πάθος
το δίνεις αλλού και έτσι ξεχνιέται..
Νέο αέρα αναπνέεις και έτσι πρέπει να συνεχίσεις...για να μην πέσεις στο βυθό..γιατι τότε
δεν θα βρεθεί κανείς να σε καταλάβει...ούτε εκείνος θα είναι δίπλα σου..θα τρομάξει και θα φύγει..έτσι ξαφνικά όπωε μπήκε στη ζωή σου..
θα χαθεί μακρυα σου...απλά θα εγκαταλέίψει

Φθινοπωρινό Φύλλο

Είναι ωραίο το φθινόπωρο που σιγά σιγά ντύνει με τη φορεσιά του την φύση!!!
Όπως κάθε φθινόπωρο έτσι κι αυτό οριοθετεί με μια γλυκιά μελαγχολία την δική μου φύση.
Πάντα κάθε φθινόπωρο δέχομαι μια επίσκεψη ενός παλιού φίλου με τις θύμησες του και τις γλυκόπικρες αναμνήσεις του.
Πάντα με θυμάται και πάντα με αναστατώνει τόσο περίεργα και τόσο μοναδικά.
Ευτυχώς που ζώ σε ένα μικρό νήσί αυτήν την περίοδο και μου αρέσει να βλέπω την αλλαγή της φύσης να καθρεπτίζεται στο χώρο και ο χώρος να πέρνει λίγο και από τη δική μου φύση.
Παλιοί έρωτες και αγάπες ξανά με ένα μελαγχολικό βλέμμα την πόρτα χτυπούν...
Φιλίες που μας άγγιξαν με το πέρασμα του χρόνου και της ρουτίνας έμειναν στο περιθώριο
Θυμάμαι κάθε χρόνο τέτοια εποχή τον εαυτό μου να καταβάλεται από απουσίες σημαντικών ανθρώπων από τη ζωή μου.
Να οριοθετώ την νέα μου αρχή και πάλι καθε φθινόπωρο να αλλάζω τα όρια μου.
Γλυκιά μελαγχολία...γεμάτη γέλια και υποσχέσεις θύμησες αγαπημένες μου και μοναδικά κλεισμένες μου στο δικό μου κόσμο.
Φιλοι μου αγαπημένοι χαθήκαμε δεν έχουμε την αγκαλιά του άλλου μέσα να χωθούμε...
κι εκεί γλυκά να μείνουμε για λίγο..όσο μπορεί να κρατήσει αυτή η γλυκιά στιγμή..

Σχέσεις που έσβησαν ένα φθινοπωρινό χάραμα και που ποτέ δεν θα μάθουμε το πραγματικό γιατί..
Ίσως γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν αλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου...παρα μόνο ωριμάζουν σε κάποιους τομείς...
Νέοι άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή μας..μια ζωή γεμάτη από όμορφα πρόσωπα, άλλοτε χαμογελαστά και άλλοτε
κατσουφιασμένα γιατί θέλουν από καπου να πιαστούν.
Οι δυνατοί πόσο αδύναμοι αισθάνονται που ποτέ δεν το δείχνουν...
Μερικές φορές η σιωπή είναι τόση μεγάλη που αισθάνεσαι ότι βγάζει μια τεράστια κραυγή..
Ποιος όμως την ακούει?
Κουράστηκα να την ακούω μόνη μου και να μην πέρνω απάντηση..
όταν το κενό σε διαπερνά τι κάνεις? πως το διώχνεις?
Κουράστηκα να αναλώνομαι παλιέ μου φίλε - εραστή μου, της καρδιά μου πρώτε χτύπε, συνέχεια στο δικό σου παρελθόν που ζητάς να με σπρώχνεις.. Δεν θα γίνω το δικό σου κίτρινο φύλλο που σαν αγέρας θα με ρίξεις στο χώμα κοπριά να γίνω για να τραφούν οι δικές σου οι ρίζες..
Φύσα με να πέσω σε άλλη γή κι εκεί να γίνω κοπριά και να ανθίσω ενός νέου δέντρου το καρπό....

Αλήθεια ή Ψέμμα?

Πόσες φορές έχουμε κρύψει την αλήθεια μέσα σε ένα ψέμμα?

γιατί πάντα ανακαλύπτουμε ότι ένα κομματί της ζωής μας είναι ντυμένο είτε από εμάς είτε από τους άλλους μέσα σε ένα ψέμα?Μάλλον αυτο γίνεται γιατί φοβόμαστε τις αντιδράσεις όχι τόσο των άλλων αλλά την δική μας αντίδραση στην αλήθεια. Γιατι ίσως είναι καλύτερα να ζεις σε ένα ψέμμα παρά στην αλήθεια η οποία κάποιες φορές τρομάζει? Δεν μαρέσει το ψεμμα αλλά θα θελα και η αλήθεια να είναι λίγο πιο γλυκειά.

Περιμένω απαντήσεις και τα σχόλια σας για τι προτειμάτε την αλήθεια ή το ψέμμα?