Έχουμε κάνει λάθη κατά το παρελθόν.. λάθη που στοίχησαν στο να χαθούν κάποιες φιλίες , κάποια συναισθήματα μας δεν εκδηλώθηκαν τότε που έπρεπε να εκδηλωθούν και έμειναν μέσα στα βάθη της ψυχής μας. Πληγώσαμε κάποιους, χωρίς να το θέλουμε, γιατί έτσι ήταν καλύτερα τότε που ήταν ακόμα νωρίς για να μην πληγωθούν στο μέλλον, με κάποιες αποφάσεις μας.
Ερωτευθήκαμε κάποιες φορές και λάθος άτομα, που με τα χέρια τους μας λάβωσαν με μια μαχαιριά, υπάρχουν φορές που η πληγή αυτή, ανοίγει… έτσι για να μας θυμίσει ότι όσο και να επουλωθεί μια πληγή, έρχεται κάποια στιγμή που ανοίγει.. ή που μπορεί κι εμείς να την έχουμε ξύσει.
Αφού κάναμε λάθη θελήσαμε για λίγο να παλέψουμε με την ψυχή μας, για να βελτιώσουμε τον εαυτό μας. Μείναμε μόνοι μας, παλέψαμε, πονέσαμε, κλάψαμε, γελάσαμε και ήρθαμε ξανά στην επιφάνεια για να αντιμετωπίσουμε όλα εκείνα που μας πλήγωσαν, και να μπορέσουμε να τα αντιμετωπίσουμε.
Είναι πολλές οι στιγμές που αισθανθήκαμε ότι παρά του ότι έχουμε κοντά μας άτομα, να μας συμπαρασταθούν, να μας βοηθήσουν, εμείς απλά κλεινόμασταν στο καβούκι μας για να παλέψουμε με τα φαντάσματα του εαυτού μας.. Παλέψαμε, και για λίγο μπορεί να χάσαμε μια μάχη αλλά δεν χάσαμε και τον πόλεμο.. Πάντα θα παλεύουμε με τον μεγαλύτερο «Γολιάθ», που είναι ο εαυτός μας.
Εμείς είμαστε ένας μικρός «Δαβίδ» που απλά πρέπει να βρούμε τρόπο να νικήσουμε τον Γολιάθ μας για να μπορέσουμε να συμφιλιώσουμε τις δυο πλευρές μας. Και να μπορέσουμε να προχωρήσουμε μαζί για να νικήσουμε τους εξωτερικούς παράγοντες που μας πυρπολούν συνεχώς, μέρα με τη μέρα.
Μέσα στην μοναξιά μας, είδαμε πόσες αγάπες ρίξαμε στο βυθό της καρδιά.. κάποιες που άξιζαν να είναι δίπλα μας, κι όμως εκείνη τη στιγμή τους απορρίψαμε. Λέμε κάποιες φορές , αχ και να γυρίζαμε το χρόνο πίσω. Όμως τότε το κάναμε γιατί δεν ήμασταν πιστεύω ώριμοι για να αντιμετωπίσουμε τέτοιους έρωτες και αγάπες.
Είδαμε άλλες αγάπες που μας είχαν στοιχειώσει, και υπνωτίσει σε άλλες καταστάσεις, που τις αποδεχόμασταν, χωρίς να έχουμε τη δύναμη να αντισταθούμε, γιατί πολύ απλά ζούσαμε στο δικό μας ονειρικό κόσμο, μέσα σε αυταπάτες, ότι μας είχαν πάρει πάρα πολύ ενέργεια από τη ψυχή μας.. Η ψυχή μας είχε γίνει τόσο ευάλωτη σε κάθε χτύπο, που δεχόμασταν.
Είδαμε το πιο όμορφο παραμύθι της ζωής να γίνεται τόσο μικρό και να υψώνονται μπροστά του, γιγάντιες συμπληγάδες πέτρες που δε είχαμε βρει τον τρόπο να τις νικήσουμε και να περάσουμε από μέσα τους το καράβι της αγάπης μας. Ετσι το ρίξαμε σε ύφαλο μεγάλο, για να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας της συμπληγάδες πέτρες, και τι καταφέραμε..? Τίποτα πιστεύω ότι δε νικήσαμε τίποτα. Αφήσαμε τα τότε προβλήματα να διαιωνίζονται, και όταν είπαμε να προσπαθήσουμε να περάσουμε ξανά από το ίδιο σημείο, πάλι την αγάπη της ρίξαμε σε ύφαλο.
Πρέπει να αφήσουμε χρόνο και στα συναισθήματα, και στις πράξεις μας να πάρουν πρωτοβουλίες, πρέπει κάποιες φορές να λειτουργήσουμε και με την καρδιά και όχι πάντα με τη λογική.. αρκεί να ξέρουμε τι είναι αυτό που θέλει η καρδιά μας. Και τότε σίγουρα καμία μοναξιά δε θα μας αιχμαλωτίσει.
Αυτό πρέπει να κάνεις αγαπημένε μου, να αφήσεις τα προβλήματα να τα αντιμετωπίσεις τη στιγμή που θα δημιουργηθούν και να μη τα υψώνεις πριν καν δημιουργηθούν, γιατί τότε απλά δε θα ζήσεις τίποτα και όλα θα έχουν ξανά τη ίδια κατάληξη.. Μεγάλη μοναξιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου