Περίεργα παιχνίδια...
κάποιοι παίζουν με τη φωτιά
κι ας είναι να τους κάψει
η φλόγα...
Εμένα μη με πάρει η μπάλα...
εμένα φοβάμαι ...
όχι εκείνους... εγώ που θα γίνω
και πάλι το μπαλάκι..
Ξέρω τι σου λέω, φίλε μου
εμένα φοβάμαι που
σήμερα ήταν μια από τις πιο ευτυχισμένες
μέρες, ότι θα γίνει η πιο δυστυχισμένη.
Ξέρω το έχω μάθει το μονοπάτι..
Δεν είναι δύσκολο άλλωστε
να διακρίνω τα βήματα μου μέσα από
τη σκόνη της λασπουριάς.
Ένα πράγμα με ανησυχεί θα έχω
προλάβει να αντιδράσω πριν
όλο αυτό με καταπιεί?
εύχομαι πως ναι...
ειδάλλως ... με περιμένουν
ακόμα πιο μαύρες μέρες.
Που πάλι θα της καλύψω με το αστραφτερό μου
και το πιο γλυκό μου
χαμόγελο γιατί θα είναι αυτό η άμυνά μου.
Αν με αναζητήσουν? μα θα φροντίσω να μη γίνει
αυτό... ξέρω να κλεινομαι καλά
μέσα στο φρούριο μου, δεν ξέρω όμως
αν θα χω προλάβει να φορέσω την πανοπλία μου
και θα έχω πάρει το μεγάλο ξίφος μου...
Να τρυπώ ότι βρίσκω μπροστά μου..
Σάρκα, καρδιά, σώμα, ψυχή...
Πιο θα πονέσει λιγότερο?
αυτό θα το αφήσω τελευταίο
έπειτα, θα βγω στο τελευταίο πύργο του
κάστρου μου και θα φωνάξω νε νικήκαμεν !!!!
Αλλά θα έχω εξαντλήσει κάθε ρανίδα αίμα, ιδρώτα,
και σάλιου μήπως πριν όλα αυτά ακουστώ έστω και
για μια τελευταία φορά.. κι ας είναι η φορά που θα ξεψυχήσω...
μόνο έτσι καταλάβουν ... μόνο έτσι ίσως κάποιοι
με καταλάβουν...
γ@μ# τη τύχη μου .... κι αν υπάρχει ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου