Αδυναμία της στιγμής

Να μαι πάλι εδώ...Εδώ, εσύ κι εγώ.. Εγώ αποτυπώνω πάνω σου τις σκέψεις μου κι εσύ τις δέχεσαι, χωρίς να αντιδράς.. απλά τις δημοσιεύεις προς τα έξω..Πολλά τα συναισθήματα τον τελευταίο καιρό..Και μια σκέψη καρφωμένη, εδώ και μέρες. Να τον ακούσω...Να αισθανθώ την ανάσα του, μέσα από το παγωμένο καλώδιο ενός τηλεφώνου, ναι θα ήθελα να τον δω... άλλωστε πάει καιρός πια..που έχω να τον δω...Έχω ξεχάσει από πότε.... Μάλλον άρνηση να θυμηθώ από πότε έχουν να συναντηθούν οι ματιές μας.. Να δω τις γραμμές του προσώπου του, να δω τα μάτια του, τα μελιτζανή, να δω την κορμοστασιά του, να στέκεται δίπλα μου, απέναντί μου, να με κοιτάει στα μάτια και να φωτίζεται ολόκληρος. Ξυπνάνε μνήμες από το νησί που είχαμε ζήσει τον έρωτά μας, ένας έρωτας που έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένος, μέσα μου και σε κάθε γωνιά, σοκάκι εκείνου του νησιού. Γύρισα πίσω σε εκείνο το νησί, για διακοπές αυτή τη φορά, και οι αναμνήσεις ξεπήδησαν μια-μια αλλά εκείνος πουθενά. Μικρές σταγόνες δακρύων τις αφήνω να κυλήσουν... μετά από πάρα πολύ καιρό... Εκείνος είναι κάπου εκεί έξω... Πόσες νύχτες και ημέρες, έπιασα τον εαυτό μου να σχηματίζει τον νούμερο του... και μετά έλεγα δεν έχει σημασία τι θέλω εγώ... και το διέγραφα...Από αρχές καλοκαιριού που τελείωσα οριστικά την ιστορία μας... που το τελευταίο χρόνο ήταν μια σχέση εξ αποστάσεως, μια σχέση δια αλληλογραφίας, και όταν η επιθυμία μου έγινε έντονη, να τον δω, εκείνος ή καταστάσεις, για ακόμα μια φορά δεν ξέρω, για ακόμα μια φορά δεν πήρα απάντηση, δεν συναντηθήκαμε ποτέ.. παρά μόνο δια τηλεφώνου, συναντιόμασταν εκεί στις άκριες των τηλεφωνικών γραμμών, να λέμε τα νέα μας , το πως περνάμε, να μου συμπαραστέκεται, να με κάνει ακόμα μια φορά να τον ερωτεύομαι, κι ας ήταν η απουσία του που με πονούσε περισσότερο από όλα εκείνα που τράβηξα τον περασμένο χρόνο. Αυτή η αγριάδα στον τόνο της φωνής του, το σοβαρό του ύφος και η προσμονή του στο να γίνω καλά...με τσάκιζε η αλήθεια είναι.. Γιατί ήξερα ότι αισθάνεται τόσα για μένα, που μου τα έλεγε καθημερινά, που νοιαζόταν για μένα, αλλά όταν ερχόταν εδώ κάπου πιο κοντά μου, εκείνος δεν επιδίωξε να με δει...Το μόνο που απέμεινε από τα τόσα που του είχα αγοράσει να του τα δώσω, όταν θα βρισκόμασταν, είναι ένα κομπολόι. Ήξερα ότι είχε συλλογή από κομπολόγια, και κάποτε του είχα αγοράσει ένα ... και το φυλλούσα για να του το δώσω.. μάταια δεν το πήρε ποτέ.. όπως και του το είπα όταν χωρίσαμε. Όλα εκείνα που μάζευα τόσο καιρό, θα τα σκίσω , θα τα πετάξω δεν μπορώ να με σκιάζουν. Δεν απάντησε ποτέ σε αυτό το μήνυμα τότε.. γιατί τι να έλεγε?

Δεν ξέρω αλλά αυτό το κομπολόι εδώ και μέρες το συναντάω μπροστά μου, ήταν το μόνο που ξέφυγε από το "κάψιμο" όλων εκείνων των αναμνήσεων, και είναι αυτό που εδώ και μέρες με έχει κάνει να τον σκέφτομαι έντονα..Πάντα ήταν τυπικός με θυμόταν στα γενέθλια μου, στη γιορτή μου φέτος τίποτα.. Τελευταία φορά που θυμάμαι να μιλήσαμε ήταν κάπου το καλοκαίρι λίγο μετά τον χωρισμό μας, που πήρε να δει πως είμαι, αν είμαι καλά... και τι είχα κάνει με ένα προσωπικό μου θέμα που είχε προκύψει που με είχε στηρίξει αλλά που ποτέ δεν ήρθε να με δει. Ήταν , τόσο μα τόσο προστατευτικός μαζί μου, δεν ήθελε να μάθει τίποτα κακό για μένα ... και αγωνιούσε τόσο .. που ακόμα και τώρα τον αισθάνομαι ότι κι εκείνος θα ήθελε να με πάρει ένα τηλ, απλά τότε του μίλησα σκληρά , απότομα κοφτά, σχεδόν παγωμένα, ότι το θέμα μου πια δεν τον αφορά... ναι το έκανα αυτό εγώ.... εγώ που για κείνον ακόμα ίσως αισθάνομαι πράγματα.. εγώ που ήμουν παρά τα όσα τραβήξαμε ερωτευμένη με την εικόνα του... τώρα τελευταία κανένα δίμηνο , έχω αρχίσει να μην προσπαθώ να τον αναζητώ στο πλήθος... όχι ότι θα τον έβλεπα και κάπου εδώ τριγύρω άλλωστε είναι από άλλο μέρος... αλλά όταν μια μορφή, μια σκιά σε έχει σημαδέψει τόσο, σε έχει κάνει να περνάς καλά όταν ήμασταν μαζί πριν ξεκινήσει η εξ αποστάσεως σχέση, πάντα η μορφή και τα χαρακτηριστικά του τα έψαχνα, τα αναζητούσα στο οικείο περιβάλλον μου.

Αγαπητό μου ιστολόγιο, όχι δεν θα γίνω άλλο τόσο περιγραφική απλά ήθελα να σου γράψω, ότι τελικά τη σκέψη μου, να τον ακούσω δεν την πραγματοποίησα κατά ένα μέρος. Οκ .... μη φωνάξεις, μη γκρινιάξεις αλλά να! θέλεις η αδυναμία της στιγμής, το όνειρο που είχα δει τις προάλλες με πρωταγωνιστή εκείνον, η σκέψη μου που όλο αυτό το διάστημα είναι καρφωμένη σε εκείνον, του έστειλα ένα μήνυμα.. Ναι το ξέρω αθετώ την συμφωνία με τον εαυτό μου, την έσπασα με λίγα λόγια, εγώ που είχα πει ότι αν βρεθώ σε αδυναμία του στυλ, να τον σκεφτώ να μην το σηκώσω το ρημάδι....ούτε και για sms !!! Το έστειλα και το καθόλου περίεργο είναι ότι μου έστειλε απάντηση ότι είναι καλά, ότι έχει μπλέξει με τα γραφειοκρατικά και ότι ακόμα δεν έχει ξεκινήσει τη δουλειά του...Δηλαδή , τόσο καιρό ήταν εδώ κοντά μου, σχεδόν κοντά μου.... !!!!Με ευχαρίστησε που ενδιαφέρθηκα και του ευχήθηκα καλό ταξίδι γιατί αύριο θα φύγει για Αθήνα, για τα χαρτιά που προσπαθεί να βγάλει..Και μου ευχήθηκε να είμαι καλά..το ίδιο επιθυμώ κι εγώ για κείνον..

Ναι και τώρα θα μου με ρωτήσεις πώς αισθάνομαι εε? ε, λίγο ανακουφισμένη .....ότι τουλάχιστον κι αυτός κι εγώ είμαστε καλά...

Γιατί να πέφτουμε σε αδυναμίες μου λες???? γιατί? αφού είχα πει ότι δεν θα το ξανα σήκωνα το ρημάδι να του μιλήσω έστω και με γραπτό μήνυμα γιατί το αθέτησα... Με εμένα τα έχω δεν τα έχω με εκείνον. Έτσι δεν μειώνω τον εαυτό μου???αγαπητέ μου γιατρέ.... πείτε μου... είμαι σοβαρά???? ποια αγωγή πρέπει να ακολουθήσω έτσι ώστε να μην ξανά υποκύψω στις αδυναμίες μου??? Και αυτή είναι μια μεγάλη...Ισως θα μου πεις επειδή είμαι μόνη αυτή την περίοδο... ίσως επειδή θα ήθελα κάποιον δίπλα μου, ίσως μάλλον θα ήθελα εκείνον δίπλα μου (γιατί να το κρύψω άλλωστε, αλλά ξέρω πια ότι δεν γίνεται). Δεν γίνεται για πολλούς λόγους, και ίσως τελικά να είναι αυτό που λέμε το απωθημένο?

Νιώθω τύψεις απέναντί μου, αλλά θα μου περάσει πάει το μήνυμα πήγε, η απάντηση ήρθε δε μένει παρά να πέσω για ύπνο τώρα μιας και η ώρα πέρασε... και να ευχηθώ να έχω μια ήρεμη νύχτα...

Καλή σας νύχτα!!!