Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

Και πάλι ανεβαίνω...

Μόνη τις νύχτες παλεύω, μόνη μου προσπαθώ
πλάθω ιστορίες, πιστεύω ότι δε θα σωθώ,
αλλά εσύ δε μ αφήνεις, μια ελπίδα μου δίνεις κι όλα είναι καλά

Λέξεις στα χείλη κρυμμένες, που δε σου έχω πει
ισορροπίες χαμένες, κρύβομαι στη σιωπή,
αλλά εσύ μ αγκαλιάζεις, απ τη θλίψη με βγάζεις μ ανεβάζεις ψηλά


Τρομάζω, φωνάζω
σωπαίνω, δεν ανασαίνω,
άφησα τα πάντα στο βυθό και πάλι ανεβαίνω.


Νιώθω χαμένη σε πάθη, βυθίζομαι αργά
άρχισα να κάνω λάθη, χάνομαι σιγά - σιγά
τρυφερά με κοιτάζεις, τη σιωπή μου διαβάζεις κάθε φορά

Ανησυχείς και με ψάχνεις, τηλεφωνείς ξανά
σκέψεις συνέχεια κάνεις, μα λύση πουθενά,
αγωνία σου δίνω, μα αιτία θα γίνω για να νιώσεις χαρά


Τρομάζω, φωνάζω
σωπαίνω, δεν ανασαίνω,
άφησα τα πάντα στο βυθό και πάλι ανεβαίνω.

2 σχόλια:

Σταλαγματιά είπε...

" τρυφερά με κοιτάζεις, τη σιωπή μου διαβάζεις κάθε φορά"

Εκείνος που ξέρει και πάνω απ όλα θέλει να διαβάσει τις σιωπές σου να ξέρεις πως είναι αυτός που στην καρδιά του για σένα έχει θρόνο.
Κάθε μορφής θρόνο.
Φιλίας - οικογένειας -πάθους.

Να επιλέγεις δίπλα σου εκείνους που θέλουν και μπορούν !

Μέρα γλυκιά

Δακανάλη Μαρία είπε...

Σταλαγματιά μου καλημέρα!!!
Κάνω ένα καθαρισμό..και στο τέλος θα μείνουν εκείνοι που θέλουν και μπορούν.
Να έχεις μια όμορφη μέρα!!