Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Προσπάθησε να ΝΙΚΗΣΕΙΣ

Θέλω να προσπαθήσεις ... μου το υπόσχεσαι?
Οτι θα γίνεις καλά?
Με πονάει πολύ που σε είδα
σε αυτή την κατάσταση...

Είσαι δεύτερος πατέρας μου...
είσαι το χέρι που μου έδωσε πίστη
να αντέξω όταν μόλις είχα γεννηθεί...
Που πίστεψες, ότι θα τα καταφέρω...
και τα κατάφερα..
Σου κράτησα το χέρι την Τρίτη
το απόγευμα... και σου το έσφυξα..
κι εσύ το ίδιο ... σου είπα ότι όλα
θα πάνε καλά....θα τα καταφέρεις..

Ανατροπή στα σχέδια..
αλλά και από εκεί μέσα
θέλω να ξέρεις ότι πάλι
το χέρι μου σου απλώνω
αγγίζοντας το δικό σου...
και σου λέω
μέσα από την προσευχή μου
ότι θα τα ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ..


πονάω... θέλω να τα καταφέρεις...
Μ ακούς?

Θα τα καταφέρεις...
Πρέπει να τα καταφέρεις...
διαφορετικά ...
θα σου κρατάω μούτρα...
Πονάμε όλοι ...
Δακρύζουμε όλοι...
Αλλά εσύ πρέπει
να αντέξεις....

Σαγαπάω μακούς?
Είπες ότι θα γίνεις καλά...
Κάντο....
Προσπάθησέ το....
Για ΕΣΕΝΑ για ΌΛΟΥΣ ΜΑΣ

εγώ αυτό που κάνω είναι να προσεύχομαι
για ΣΕΝΑ.... ΕΣΥ ΑΠΛΑ ΒΑΛΕ ΤΑ ΔΥΝΑΤΑ ΣΟΥ
και ΝΙΚΗΣΕ

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις

"Όταν γελάς κινδυνεύεις να περάσεις για χαζός"
"Όταν κλαις κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός"
"Όταν ανοίγεσαι στον άλλο κινδυνεύεις να μπλεχτείς"
"Όταν εκδηλώνεις τα συναισθήματά σου κινδυνεύεις να δείξεις τον πραγματικό σου εαυτό"
"Όταν εκθέτεις τις ιδέες και τα όνειρά σου μπροστά στους άλλους κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς αφελής"
"Όταν αγαπάς κινδυνεύεις να μην στο ανταποδώσουν"
"Όταν ζεις κινδυνεύεις να πεθάνεις"
"Όταν ελπίζεις κινδυνεύεις ν'απογοητευτείς κι όταν δοκιμάζεις κινδυνεύεις ν'αποτύχεις"

Ναι, αλλά πρέπει να ρισκάρεις γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε.
Ο άνθρωπος που δε ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει τίποτε, δεν είναι τίποτε και δε γίνεται τίποτε. Μπορεί να αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη όμως δε μπορεί να μάθει και να νιώσει και ν'αλλάξει και ν'αναπτυχθεί και να αγαπήσει και να ζήσει. Δεμένος με τις βεβαιότητες του, είναι ένας σκλάβος. Έχει παραιτηθεί από την ελευθερία του. Μόνο ο ανθρωπος που ρισκάρει είναι πραγματικά ελεύθερος.

-Λεο Μπουσκάλια-
"Να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις"

Dig

Έσκαψα ένα βαθύ χαντάκι....

Μέσα εκεί βρήκα πολύτιμους
"θησαυρούς "...
Και άρχισα έναν - έναν
να τον εκτιμώ...

Αυτό αξίζει ... ?
μμμ... όχι
Γιατί το κράτησα?
γιατί νόμιζα ότι άξιζε...
Έξω ... πέταγμα
στο σωρό...

Αυτό αξίζει....?
μμμ...όχι
Γιατί το κράτησα?
γιατί νόμιζα ότι
μπορούσε να με
με κάνει χαρούμενο
άτομο....Δεν άξιζε
Έξω.... πέταγμα
στο σωρό...

Αυτό αξίζει....?
μμμ...ναι
Το κρατάς...καλά φυλαγμένο..
γιατί αξίζει για εσένα
και είσαι πολύτιμο και
για εκείνο

Αυτό αξίζει....?
μμμ...ναι
τότε κράτα το
εκεί στο μέρος της καρδιάς
εκεί που σε έχει κι εκείνο
και το νιώθεις



Όσο σκάβεις κάτι θα βρείς θαμένο και συνήθως δεν είναι και πολύ καλό.
Για το λόγο αυτό θέλω να διαγράψω τα πάντα και να ξανα γεννηθώ. 

Να μήν υπάρχει παρελθόν που θα μου ορίσει το μέλλον μου, ΠΙΑ.

Ακόμα και το ξέσπασμα του εαυτού μας και του σώματος μας...
είναι μια διαδικασία που θέλει να αποβάλλει όλα όσα
εμείς υποβάλλουμε σε ταλαιπωρία..

Σκέψεις, συναισθήματα, σχέσεις, αγάπη, έρωτας, δουλειά, ανεργία,
δημοτικότητα, χρήματα, κοινωνικοποίηση...
όλα είναι κρίκος αλυσίδας που όσο μας αγχώνουν
τόσο περισσότερα στρεσογόνα συναισθήματα μας δημιουργούν.
Έτσι το σώμα και ο οργανισμός μας, μας χτυπάνε καμπανάκια....
νταν ντιν νταν .....
Να η πρώτη κρίση πανικού...
Να το πρώτο σύμπτωμα
ανορεξίας,
να το πρώτο ψυχοσωματικό που
βγαίνει με όποια μορφή στον οργανισμό μας...

ΑΛΕΡΤ!!!!
ΑΛΕΡΤ!!!!

ΑΛΕΡΤ!!!!

Φωνάζει το κακόμοιρο που είναι εγκλωβισμένο αλλά που
ποιος να το ακούσει?

ΠΡΟΣΟΧΗ!!!! Ακούστε και κατανοήστε αυτά που κάποιοι
θέλουν να σας πουν, και αυτοί οι κάποιοι
είναι όλα εκείνα που είναι κρυμμένα μέσα σας σας έχουν
ταλαιπωρήσει κι εσείς δεν τα έχετε βγάλει ακόμα στην επιφάνεια

Γι αυτό σκάψτε , βρείτε βγάλτε πετάξτε κρατήστε ....
ΑΓΚΑΛΙΑΣΤΕ ΕΣΑΣ! που καταφέρατε να φτάσετε σε ένα βήμα
πιο κοντά σε ότι σας πονά..και το ξεριζώσατε...από τη ρίζα!!!!



Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Η άκρη της κλωστής - Σάκης Ρουβάς




Λες, ξαναλές, ότι φτάσαμε στο τέρμα της σκηνής
μη χαθείς, πάντα ο φόβος θα χορεύει νικητής
σ' ένα παιχνίδι που αφήνουμε μισό
ζήσε το ταξίδι μας και μη σε νοιάζει που θα βγει αυτό

με τα μάτια της καρδιάς
η σιωπή μου σου μιλάει
μια χάρη σου ζητάει
ποτέ μην σταματάς

μην ξεχνάς να μου γελάς
και αν στα σύννεφα μπλεχτείς
κάπου μέσα εκεί θα βρεις
την άκρη της κλωστής

λες, τι μου λες, πως δεν έπρεπε να φύγουμε μαζί
μια στιγμή, σου θυμίζω πως το πρότεινες εσύ
κι εγώ μαγνήτης, να πηγαίνει όπου πας
κόλαση, παράδεισος, απλή υπόθεση για μας εδώ

*με τα μάτια της καρδιάς
η σιωπή μου σου μιλάει
μια χάρη σου ζητάει
ποτέ μην σταματάς

μην ξεχνάς να μου γελάς
και αν στα σύννεφα μπλεχτείς
κάπου μέσα εκεί θα βρεις
την άκρη της κλωστής 


Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

1+3 = 13

Σήμερα γιορτάζω, Σήμερα γιορτάζουμε!!!

Τότε ήταν Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 1999, ένα λεοφωρείο,
ένα καράβι, ένας προορισμός και δυο ψυχές με τις οποίες
δέθηκα!!

Δεν είναι παρά μόνο μια ημερομηνία που όσοι
έχουν μάθει να δίνουν τα πάντα για το όνομα
μιας λέξης που ονομάζεται Φιλία απλά σιωπηλά
κρατάνε και κλείνουν τις στιγμές σε ημερομηνίες


Οι φίλοι είναι ο καθρέπτης της ψυχής σου...
Βρίσκεις δηλαδή στον άλλον "θρύμματα" ,
αλήθειες, ψείγματα που κι εσύ έχεις
ή ακόμα και αν δεν τα έχεις ανακαλύψει
σου βγαίνουν στην πορεία... στο πέρασμα
του χρόνου.... μέσα στην ψυχή σου..

Η φιλία είναι όλα όσα όλοι έχουν γράψει...

Για μένα είναι όλα εκείνα που έχουν γραφτεί
μα πάνω από όλα, όλα εκείνα που σε κάνει
ο άλλος να  (συν)-αισθάνεσαι όταν βρίσκεται
δίπλα σου.... και δεν θα αρκεστώ ποτέ
στο λίγο.... πάντα έδινα το πολύ ...
μέσα στις χαρές αλλά και μέσα στις μπόρες...

Κάποιες φορές μπορεί να πλήγωσα, άλλωστε
ένα τριαντάφυλλο δεν μπορεί να ξεχάσει την ιδιότητα
των "αγκαθιών" του και όταν πας με κάποιο τρόπο
να αγκαλιάσεις το διπλανό λουλούδι του κήπου, την ώρα
που το φυσάει ο άνεμος και το στέλνει προς τα εκεί...
έχει τη λαχτάρα να σφήξει τον άλλον στην αγκαλιά του
και δε σκέφτεται τα αγκαθάκια του...

Κάποιες άλλες πάλι φορές μπορεί να με πληγώσατε...
Μα είναι 13 χρόνια πάντα θα υπάρχουν προστριβές
πάντα θα υπάρχουν "κακές" στιγμές ...
που ο ένας πληγώνει τον άλλον.


Δεν ξέρω αν πρέπει να αναφέρω πολλά...
μάλλον όχι ...

Φέτος η τελετή θα είναι σεμνή...
Άλλωστε δεν έχω να προσφέρω τίποτα
λιγότερο και τίποτα περισσότερο
από ότι μέχρι τώρα πρόσφερα και προσφέρω
στις σχέσεις μου.... στη σχέση μας

ΑΓΑΠΗ, ΨΥΧΗ, ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ,
ΑΡΩΜΑ ΕΝΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ,
ΤΗ ΣΙΩΠΗ .... , ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΓΕΛΙΟ,
ΤΟ ΔΑΚΡΥ, Ο ΩΜΟΣ, ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ,
Η ΑΓΚΑΛΙΑ,  ΤΟ "ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ,
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΕΔΩ",  ΜΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΌΛΑ
ΘΑ ΠΡΟΣΦΕΡΩ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ
ΜΟΥ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΣΕ ΕΣΑΣ!

Θα είμαι για όσο εσείς ακόμα με θέλετε
ΔΙΠΛΑ σας, ΚΟΝΤΑ σας, όχι μόνο
για να σας συμβουλεύω αλλά για να
ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΙΩΠΕΣ
ΜΑΣ ....


Κάποτε
είχα γράψει ότι η Φιλία μου και η Αγάπη μου είναι
σπόρος που συνεχίζει να ανθίζει ... έτσι είναι!!!

Θα πω μόνο ευχαριστώ, για τα όσα έχω ζήσει ...
και για όσα θέλουμε όλοι μαζί να ζήσουμε
....από εδώ και πέρα...































Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Οι ψυχές



Δεν έχεις ξεχάσει Ψυχή μου
Δεν έχεις ησυχάσει
Και κάθε βράδυ
τέτοια ώρα
Τρέχεις σε δρόμους
από χώμα στρωμένους
Σκοντάφτεις
πέφτεις
σηκώνεσαι
πονάς
Συνεχίζεις
Πέφτεις
Σηκώνεσαι
Η καρδιά σταματά
το σώμα νεκρώνει
μα εσύ Συνεχίζεις
Ο δρόμος δεν είναι
στρωμένος με ροδοπέταλα
το ξέρεις χρόνια...
Κλείσε τα μάτια
και μη Φοβάσαι
είμαι και πάλι εδώ
να σε οδηγήσω
από το Σκοτάδι
στο Φως!!!

Προχωράμε μαζί..
Καλό σου Βράδυ
Ψυχή μου!

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

(Α)ορατο χέρι



Ξύπνησα μέσα από το όνειρο....
Πήρα μια φαλτσέτα και άρχισα
να κόβω... να κόβω τις ανάσες μου
τις σκέψεις και τα σύννεφα
που είχαν ακόμα μείνει
από τ'όνειρο..

Δεν ήθελα τα μάτια
να ξαναδακρύσουν
να σηκωθώ από
τον εφιάλτη μου..

Εφιάλτης... ένας άγριος
με σκουρόχρωμο δέρμα
μαύρα ρούχα,
μακριά μαύρα μαλλιά
με σκληρά χαρακτηριστικά

Είχε πάρει την μιλιά μας..
Έβλεπα τη ζωή από ψηλά..
μέσα σε ένα αμφιθέατρο
να μιλάμε αλλά να μην ακούμε
ουτε εσύ αλλά ούτε κι εγώ
τις φωνές μας....

Πανικός! Ουρλιαχτά,
μα εσύ χωρίς ταραχή
απλά γελούσες
έπνιγες τον πανικό μου
στο γέλιο σου

Δεν το άκουγα...
ήταν λες κι έβλεπα
βουβή ταινία
αλλά
άστραφτες!!
από χαρά...

Τελικά, εσύ κι εγώ
ήμασταν το ίδιο
άτομο...
Και λέω δε μπορεί
υπάρχει τρόπος
να ξεφύγω από όλο αυτό
το παράλογο...

Είπα θα φωνάξω
θα φωνάξω δυνατά!
Έβγαλα κραυγή
και με μιας
ο πανικόβλητος εαυτός
έγινε χιλιάδες μικροί κόκκοι
μικροί εαυτοί σκορπισμένοι
στο έδαφος!!

Για πρώτη φορά
έκλαψα και το κλάμα
το άκουγα, το ένιωθα
μέσα στον ύπνο μου!

Με ξύπνησε ένα χέρι...
ένα αόρατο χέρι...
μια αόρατη μορφή...
"μη κλαις! πάει πέρασε"
ήταν η μορφή σου ...

δύο ονειρα μέσα σε ένα
και τότε ξύπνησα...
είδα την λιακάδα να μου κλείνει
το μάτι... και την μορφή σου
και είπα θα το τολμήσω...

Καλά έκανα?
Αόρατα είσαι εκεί ... δίπλα
Αόρατα είμαι εκεί .. Δίπλα
Αόρατα είμαστε κοντά...
τι κι αν δεν αγκαλιαζόμαστε
τι κι αν δεν περνάμε τα
χέρια στους ώμους
μου αρκεί που αόρατα...
είμαστε δίπλα δίπλα ...

Καλό δρόμο, να έχεις!!!

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Sex and the City




Η ζωή μας περιβάλλεται από λαμπερές βραδιές, ανάμεσα σε φίλους και φίλες. Που όλοι απλά προσπαθούν να βρουν αυτό το κάτι που θα τους αλλάξει μια και καλή τη ζωή. Και όλα γυρνάνε γύρω από το Sex.

Η ταινία και τα σήριαλ έχουν επηρεάσει κατά πολύ την καθημερινότητα μας. Όλοι προσπαθούμε να αναβιώσουμε τις ζωές των πρωταγωνιστριών ενός έργου… ή το έργο είναι γραμμένο από τις ζωές κάποιων φίλων?

Οι φίλες η μία μετά την άλλη έκαναν τις επιλογές τους και κατέληξαν σε αυτό που ήθελαν από τη ζωή τους. Glamour, Fabulous και Sex, σε μια πόλη, που άλλοτε ήταν η Νέα Υόρκη και άλλοτε μια επαρχιακή πόλη σε κάποια γωνιά του πλανήτη. Όλα γυρισμένα και τακτοποιημένα με τα μάτια ενός σκηνοθέτη που άλλοτε είναι η ίδια η ζωή μας κι άλλοτε ο σκηνοθέτης μιας ταινίας.

Φίλες με τις δικές τους ανησυχίες που πάντα όμως η μία έχει την άλλη στις καλές και στις άσχημες στιγμές της ζωής τους.

Φίλες που γνωρίστηκαν πριν χρόνια. Σχεδόν πάντα μαζί, σχεδόν πάντα να τρώνε να πίνουμε, να μεθάνε, να αγαπάνε, να ερωτεύονται, να πληγώνουν και να πληγώνονται, να μισούν, να παρεξηγούν, να παρεξηγούνται, μα πάνω απ’ όλα είχαν η μια την άλλη. Και ήξεραν να συγχωρούν και να αγαπάνε ότι κι αν συμβεί στη ζωή τους.

Το μεγάλο θέμα ήταν πάντα αυτός ο Mr. Big, που η κάθεμια περίμενε να της χτυπήσει την πόρτα… Τον βρήκαν, και αυτό είναι το πιο ευτυχισμένο τέλος γιατί τελικά το παραμύθι της σταχτοπούτας τελείωσε με την ευχή: «..κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».

Παραμύθια και κατά πόσο τα παραμύθια μας έχουν επηρεάσει στις ζωές μας?

Πάντα δεν υπήρχε κι εκεί το καλό , το άσχημο, η αγάπη, ο φθόνος, η ζήλια, η φιλία, ο καλός πρίγκιπας, και η καλή νεράιδα μα και δράκος και η κακιά μάγισσα?

Τα παραμύθια βγήκαν από τους μύθους της ζωής? Ή η ζωή βγήκε από τα μύθους των παραμυθιών?

Πόσο πολύ μας επηρεάζει η ζωή των 4 φίλων και κατά πόσο με κάποια από τους χαρακτήρες ταυτιζόμαστε?

Κατά πόσο δεν έχουμε ζήσει ανάλογες ιστορίες στις ζωές μας με φίλες που ήταν μαζί και ακολούθησαν κατά ένα τρόπο, μια παρόμοια ζωή με τις πρωταγωνίστριες της σειράς?

Κατά πόσο κάποιος θα ήθελε να γεμίσει τη μοναξιά του φίλου του, μια ημέρα που απλά του είπε δεν είμαι καλά και βρισκόταν στην άλλη άκρη της πόλης αλλά το έκανε στο τέλος?

Κατά πόσο κάποιος θα ήθελε να σπάσει το τηλέφωνο να βρει το φίλο του, για να δει αν είναι καλά, μετά από μια αποτυχία σε μια σχέση του, ή σε έναν γάμο?

Κατά πόσο το ενδιαφέρον πλέον αγγίζει τα όρια της «κινηματογραφικής μας καριέρας», και όσο «πουλάμε» δίνουμε ενδιαφέρον σε αυτό που αποκαλούμε  «φίλος»?

Το θέμα δεν είναι να ταυτιστούμε με το τι αποκαλούν οι αστέρες τι είναι φιλία και πως κάποιες φίλες ξεπερνούν τα εμπόδια από τις ζωές τους.. το θέμα είναι να ξέρεις ότι έχοντας κάνει φίλους από καρδιάς στη ζωή σου, δεν περιμένεις κανένα έργο και καμία υπογραφή ή καμία επιβεβαίωση από κανέναν ότι αυτό που αισθάνεσαι για τους ένα δυο τρεις φίλους σου είναι αισθήματα που πρώτα είχαν αντίκρισμα στα φύλλα της καρδιάς σου κι έπειτα, στο τι prestige έχει να σου προσφέρει ο κάθε φίλος σου. Που στην αληθινή φιλία το prestige  εκμηδενίζεται από το λεξιλόγιο σου.

Το θέμα δεν είναι να ταυτιστείς με κάποιον το θέμα είναι να είσαι εσύ εκείνος/νη που θα γραφτεί το επόμενο επεισόδιο του δικού σου έργου της δικής σου ταινίας… Κι ας θέλεις να την ονομάσεις με τον ίδιο τίτλο που ηχεί και όμορφα αλλά και λαμπερά… Sex and the City!!!



p.s. Κανένα prestige δεν κατάφερε να αλλοιώσει καμία προσωπικότητα και κανέναν φίλο... Όσοι έβαλαν και ζύγισαν τις οποιεσδήποτε σχέσεις τους με το τι τους ταιριάζει στη παρούσα αλλαγή της ζωής τους, τους έχασαν απλά .... χωρίς κανένα λόγο... Γι αυτό σας λέω....Αγαπάτε με τα μάτια της Καρδιάς, εμπιστεύεστε με αυτήν, κι αν καμιά φορά κάνει και λάθος, ε καρδιά την είπαν... πότε έχει καρδιοχτύπια, πότε βραδυκαρδίες και πότε ταχυπαλμίες...κάπου λοιπόν σε ένα χτύπο πάνω ή κάτω έχει δικαίωμα να κάνει και λάθος.

Το ομορφότερο πράγμα πάντως τουλάχιστον για μένα είναι, όταν οι φίλοι σου, σου ετοιμάζουν ευχάριστες εκπλήξεις.... που τότε η καρδιά κάνει σα τρελή...τα χέρια τρέμουν, μια περίεργη ταραχή, που σε κυριεύει... γιατί... τότε οι χτύποι της καρδιάς, εναρμονίζονται με τα συναισθήματα της στιγμής.

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

φρασεις απο τον μικρο πριγκιπα

ΝΑ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΜΟΥ! ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΠΛΟ:ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΑΛΑ. ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΔΕΝ ΤΗ ΒΛΕΠΟΥΝ.

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΠΡΙΝ ΑΠΟΛΑ ΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ.
 ΤΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ "ΘΑΥΜΑΖΩ"?
ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΑΟΡΑΤΟ...
ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΠΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΕΧΕΙ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΗ ΣΗΜΑΣΙΑ... "ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΕΡΓΟΙ" ΣΚΕΦΤΗΚΕ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ.
ΗΜΟΥΝΑ ΟΜΩΣ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ Ν'ΑΓΑΠΑΩ..
ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟ ΚΡΙΝΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΑ ΛΟΓΙΑ...
ΣΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ Τ'ΑΣΤΕΡΙΑ?...
ΓΥΡΕΥΩ ΦΙΛΟΥΣ... ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΦΙΛΟΙ,ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ,ΕΙΠΕ. 
ΤΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ?ΕΙΠΕ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΑΙΤΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ..

ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ.ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΟΡΕΞΗ ΝΑ ΓΕΛΑΣΕΙΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ...

ΕΠΕΣΕ ΜΑΛΑΚΑ,ΟΠΩΣ ΠΕΦΤΕΙ ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ.ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ,ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ Η ΑΜΜΟΣ.

ΗΤΑΝ ΓΛΥΚΟΠΙΟΤΟ ΣΑΝ ΓΙΟΡΤΗ.
ΟΛΟΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΣΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΥΠΗΡΞΑΝ ΠΑΙΔΙΑ.(ΛΙΓΟΙ ΟΜΩΣ ΤΟ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ)

ΚΑΙ ΤΗ ΝΥΧΤΑ Μ'ΑΡΕΣΕΙ Ν'ΑΚΟΥΩ Τ'ΑΣΤΕΡΙΑ.ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΠΕΝΤΑΚΟΣΙΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΚΑΜΠΑΝΑΚΙΑ.

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΠΑΡΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ.

ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΠΡΙΓΚΙΠΑ ΠΑΝΩ ΣΕ ΣΟΒΑΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ.

Η ΑΛΕΠΟΥ ΣΩΠΑΣΕ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑΞΕ ΩΡΑ ΠΟΛΛΗ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΡΙΓΚΙΠΑ:"ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ...ΕΞΗΜΕΡΩΣΕ ΜΕ", ΕΙΠΕ. ΕΤΣΙ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΕΞΗΜΕΡΩΣΕ ΤΗΝ ΑΛΕΠΟΥ....

ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΕΣ...

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΕΚΡΥΒΕ ΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΟ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΟΥ..

ΑΠΟΨΕ ΚΛΕΙΝΕΙ ΧΡΟΝΟΣ. ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΜΟΥ ΘΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΟΠΟΥ ΕΠΕΣΑ ΠΕΡΣΙ..

ΑΝ ΑΓΑΠΑΣ ΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ,ΝΙΩΘΕΙΣ ΓΛΥΚΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΟΤΑΝ ΚΟΙΤΑΖΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ. ΟΛΑ Τ'ΑΣΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΙΣΜΕΝΑ. ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΜΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΕΝΑ ΑΝΑΜΕΣΑ Σ'ΟΛΑ Τ'ΑΣΤΕΡΙΑ. ΕΤΣΙ ΘΑ ΣΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΖΕΙΣ ΟΛΑ ΤΑΣΤΕΡΙΑ...

ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΦΙΛΟΙ ΣΟΥ...ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΟ ΤΟΠΟ ΣΟΥ, ΕΙΠΕ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΟΥΝ 5 ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΚΗΠΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΓΥΡΕΥΟΥΝ..

ΕΙΝΑΙ ΛΥΠΗΡΟ ΝΑ ΞΕΧΝΑΣ ΕΝΑ ΦΙΛΟ. ΔΕΝ ΤΥΧΑΙΝΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΕΝΑ ΦΙΛΟ.

ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΠΡΙΓΚΙΠΑ ΥΠΗΡΧΑΝ ΟΠΩΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΛΑΝΗΤΕΣ, ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΚΑΚΑ ΦΥΤΑ. ΕΠΟΜΕΝΩΣ, ΚΑΛΟΙ ΣΠΟΡΟΙ ΚΑΛΩΝ ΦΥΤΩΝ ΚΑΙ ΚΑΚΟΙ ΣΠΟΡΟΙ ΚΑΚΩΝ ΦΥΤΩΝ. ΟΜΩΣ ΟΙ ΣΠΟΡΟΙ ΔΕ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ. ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΕΧΡΙΣ ΟΤΟΥ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ, ΣΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΘΟΥΜΕΝΑ, ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ...ΤΕΝΤΩΝΕΤΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΣΠΡΩΧΝΕΙ ΔΕΙΛΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ,ΑΚΑΚΟ ΚΛΑΡΑΚΙ..

ΞΕΡΕΙΣ ΑΜΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΠΟΛΥ ΛΥΠΗΜΕΝΟΣ, ΑΠΟΖΗΤΑΣ ΤΑ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑΤΑ...ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΜΥΣΤΗΡΙΑ Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ...ΝΙΩΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΛΙΓΟ ΜΟΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ...ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΙΩΘΕΙΣ ΜΟΝΟΣ, ΕΙΠΕ ΤΟ ΦΙΔΙ.ΕΙΣΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΖΩΟ,ΤΟΥ ΕΙΠΕ ΣΤΟ ΣΤΕΛΟΣ, ΛΙΓΝΟ ΣΑΝ ΔΑΧΤΥΛΟ...ΟΜΩΣ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΑΓΝΟΣ ΚΙ ΕΡΧΕΣΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ...

ΤΑ ΑΓΚΑΘΙΑ ΔΕ ΧΡΗΣΙΜΕΥΟΥΝ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ,ΕΙΝΑΙ ΣΚΕΤΗ ΚΑΚΙΑ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙΩΝ.

ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ,ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΤΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ, ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ, ΑΥΤΟ ΦΤΑΝΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΟΤΑΝ ΤΑ ΚΟΙΤΑΖΕΙ.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΕΙ ΤΟΣΟ  ΕΝΤΟΝΑ ΣΕ ΤΟΥΤΟ ΤΟΝ ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΟ ΜΙΚΡΟ ΠΡΙΓΚΙΠΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΣΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΕΝΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΠΟΥ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΣΑΝ ΤΗ ΦΛΟΓΑ ΕΝΟΣ ΛΥΧΝΟΥ, ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΟΤΑΝ ΚΟΙΜΑΤΑΙ.... 

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

Νυχτερινές Αποκαλύψεις μέρος 2ο

Πήρε την κούπα με τον καφέ, τράβηξε τις κουρτίνες να μπει λίγο φως, και άνοιξε την μπαλκονόπορτα να μπει καθαρός αέρας.




Πήρε τα τσιγάρα από την τσάντα της, που την βρήκε παρατημένη εκεί σε μια γωνιά με τα χιλιάδες κομματιασμένα όνειρα, στο πάτωμα του σαλονιού.



Προς στιγμήν, δεν ήθελε να σκέφτεται τίποτα από ότι είχε γίνει, απλά ήθελε να μείνει λίγο μόνη. Κι τότε θυμήθηκε ότι ήταν Παρασκευή και ότι σε μισή ώρα έπρεπε να ετοιμαστεί για να πάει στη δουλειά της. Έτσι όμως όπως αισθανόταν το μόνο που δεν ήθελε ήταν να πάει στη δουλειά. Πήρε αμέσως τηλέφωνο τη γραμματέα της, μιας και ήταν διευθύντρια Μάρκετινγκ στην εταιρεία που δούλευε και της είπε ότι αρρώστησε και να της ακυρώσει όλα τα ραντεβού που είχε προγραμματίσει με τους πελάτες της.



Αυτή τη χειμωνιάτικη λιακάδα, ήθελε να την απολαύσει στη φύση, και να ξεφύγει από τις εικόνες του σπιτιού. Χωρίς δεύτερη σκέψη, φόρεσε τις φόρμες της, τα αθλητικά, πήρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου της και έκλεισε την πόρτα του σπιτιού πίσω της. Κάλεσε το ασανσέρ αλλά είδε ότι αργούσε, και λες και η ημέρα θα τελείωνε και οι εικόνες του σπιτιού θα τρυπούσαν από τους τοίχους να την κυνηγήσουν, άρχισε να κατεβαίνει γρήγορα τις σκάλες. Μπήκε στο αυτοκίνητό της, έβαλε μπρος πάτησε το γκάζι και άρχισε να τρέχει, για να βρει διέξοδο στο αγαπημένο της μέρος. Λες και είχε βάλει τον αυτόματο πιλότο, σε λίγη ώρα είχε φτάσει στο Σούνιο, και αγνάντευε τη λιακάδα και τη θάλασσα.



Άναψε τσιγάρο και ρούφηξε τον καπνό με τόση δύναμη λες και ήθελε να γεμίσει το μέσα κόσμο της με ένα σύννεφο νικοτίνης μήπως και έκαιγε ή αλλοίωνε όλα εκείνα που την έπνιγαν.

Το βλέμμα της είχε χαθεί στο απέραντο κενό που η θάλασσα της δημιουργούσε. Αισθανότανε το κύμα μου αγκάλιαζε την ακροθαλασσιά, να της φέρνει τις καλές στιγμές και να παίρνει μέσα της, τις άσχημες. Ένα τσουνάμι συναισθημάτων σηκώθηκε από μέσα της και τα μάτια της μονομιάς άρχισαν να βουρκώνουν και να βγαίνει ξανά ο λυγμός στην επιφάνεια. Με το μυαλό κομματιασμένο ήθελε να φύγει, ήθελε να πέσει μέσα στη παγωμένη θάλασσα και να μην αισθάνεται τίποτα παρά μόνο την ανάσα της να κόβεται σιγά σιγά από το παγωμένο νερό. Ήταν στη στεριά κι όμως αισθανόταν ότι πνιγόταν. Πνιγόταν στα συναισθήματά της και δεν μπορούσε να βρει διέξοδο, ο λυγμός όλο και δυνάμωνε και ξαφνικά έβγαλε μια δυνατή κραυγή. Κραυγή πόνου, λύπης, θλίψης, κραυγή αγωνίας, λαχτάρας και αγάπης αλλά και ενός έρωτα που χτες βράδυ αισθάνθηκε πως είχε πια τελειώσει και από την άλλη πάλι όχι. Τον ήθελε τόσο πολύ που όμως δεν ήξερε πια τι ήταν αυτό που ειλικρινά ήθελε τον Αντώνη, που είχε γνωρίσει ? ή τον Αντώνη που της αποκαλύφθηκε χτες βράδυ?



Προσπαθούσε να τα βάλει όλα σε μια σειρά και η ζωή της τα τελευταία χρόνια πέρασε σα ταινία από μπροστά της. Μάταια όμως όλο και βυθιζόταν πιο πολύ στο χάος των σκέψεών της. Είχε αρχίσει η υγρασία της θάλασσας να της προκαλεί ρίγη στο σώμα της, ο ήλιος είχε δειλά - δειλά αρχίσει να δύει.



Τέσσερις ώρες είχαν περάσει μπροστά στη θάλασσα, σαφώς λίγο πιο ήρεμη αλλά μπερδεμένη στο μυαλό της. Αισθανόταν το κουβάρι της ζωής της ότι τυλιγόταν πιο πολύ γύρω της. Έτσι σκέφτηκε να πάρει τη καλύτερή της φίλης. Έπρεπε σε κάποιον να μιλήσει. Ήθελε απλά να ακούσει μια άλλη φωνή να σπάσει τη μονοτονία των σκέψεων της.

- Έλενα!! Περίμενε λίγο … μη κλήσεις … Συγνώμη, μόλις με πέτυχες στο σουπερ μάρκετ, φορτωμένη με ψώνια.. Με πρόλαβες..Τι κάνεις? Θα σε έπαιρνα τηλέφωνο να ερχόσουν για φαγητό το βράδυ..

- …. Προσπαθούσε να βρει λόγια … αλλά τα δάκρυα δεν την άφηναν…

- Έλα με ακούς?... Έλενα?!?!.. Μίλα μου τι έχεις? Τι έγινε?

- Ναι, Καλά … δηλαδή Άννα, δεν είμαι καλά… Ο Αντώνης..!!!

- Τι έγινε κορίτσι μου, .. τι ο Αντώνης? … σε παρακαλώ μη κλαις και εξήγησέ μου… τι έπαθες, τι έπαθε ο Αντώνης..?!?!

- Δεν έπαθε κάτι καλά είναι … βρεθήκαμε….

- Βρεθήκατε?

- Ναι …

- Ε, και τι έγινε?... κορίτσι μου σε παρακαλώ , πες μου … καταρχήν που είσαι?

- Στο Σούνιο…έχω έρθει στη παραλία.

- Πότε βρεθήκατε?

- Χτες το μεσημέρι…αλλά καταλήξαμε όλη την υπόλοιπη ημέρα μαζί ..

- Μάλιστα… προσπάθησε να με ακούσεις… είσαι σε θέση να οδηγήσεις? Να έρθω να σε πάρω?

- Νομίζω ναι δεν θα τρέχω …

- Έλα από το σπίτι

- θα προσπαθήσω να έρθω… όχι δεν χρειάζεται να έρθεις

- Ωραία θα σε περιμένω… εντάξει… θα τα πούμε όλα από κοντά… θα μου εξηγήσεις και θα βρούμε την άκρη. Δεν είσαι μόνη σου.

- Εντάξει θα έρθω.

- Σε περιμένω… και να προσέχεις στο δρόμο.

Η Έλενα και η Άννα ήταν χρόνια φίλες. Ήταν δυο αντίθετοι χαρακτήρες, που όμως ήταν παρορμητικοί στον τρόπο που εξέφραζαν τα συναισθήματά τους και αυτό ίσως να ήταν και ένα κοινό στοιχείο που τις έδεσε και η μια εμπιστευόταν την άλλη. Πολλές φορές η σχέση τους είχε δοκιμαστεί κατά το παρελθόν, όμως οι ζαριές της ζωής, πότε ντόρτια και πότε εξάρες ,σε όλους τους τομείς, τις έδεναν ακόμα περισσότερο.

Η Έλενα σε μια ώρα είχε φτάσει στο σπίτι της Άννας. Με το που άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της η Έλενα έπεσε στην αγκαλιά της με αναφιλητά. Δεν την άφησε να της πει τίποτα… Απλά την πήρε αγκαλιά και την άφησε να ξεσπάσει… άλλωστε είχαν όλη τη βραδιά μπροστά τους να της εξηγήσει τι είχε συμβεί.