Κυριακή 25 Μαΐου 2014

το κλείσιμο του "καπηλειού"



Και ήρθε ο καιρός ...
Ο πόνος να σταματήσει να χτυπά...
Οι αποφάσεις έχουν παρθεί εδώ και μήνες.
Για πολύ μεγάλο διάστημα ο πόνος κατοίκησε εντός των πυλών μου
Πόνος, δάκρυ, θλίψη για κάτι που νόμιζα ότι είχα φταίξει εξ ολοκλήρου.
Μερίδιο ευθύνης έχουν πάντα και οι δύο πλευρές.
Δεν ξέρω αν στην απέναντι πλευρά στοίχισε τόσο πολύ, όλο αυτό, αλλά σε μένα ναι.
Και ποτέ από τότε δεν υπήρξα ίδια κι ας έχουν περάσει 3 χρόνια.

Ξέρεις τι είναι να πονάς τόσο καιρό μόνος σου...χωρίς να έχεις να μοιραστείς τον πόνο ετούτο με κανέναν?

Ξέρεις τι είναι να παθαίνεις κρίσεις πανικού για κάτι που σου πέρασαν οι άλλοι με τι στάση τους ότι ξέρεις φταις?

Φταίω ναι και ξέρω μέχρι πιο σημείο.
Απλά είχα κάνει το λάθος να το πάρω όλο αυτό πάνω μου.

Τελείωσε όμως .... όσο κι αν πίστευα ότι κάποια στιγμή, θα γινόταν κάτι και θα άλλαζε το σκηνικό.

Στωικά περίμενα την αλλαγή... μέχρι που σταμάτησα να περιμένω εδώ και ένα χρόνο.... και αφήνοντας πίσω όλα εκείνα, που με πλήγωσαν και με καθάριο βλέμμα εντός μου αυτές τις μέρες αποφάσισα να κόψω όλους τους γόρδιους δεσμούς με το παρελθόν μιας κι εκείνο τους είχε κόψει από τότε μαζί μου.

Τελικά η αλλαγή ήρθε από μένα... απλά σταματάς να ελπίζεις για κάτι που ξέρεις και δεν θέλεις απλά να το παραδεχθείς ότι έχει τελειώσει.

Πως ένιωσα όταν το έκανα?
Στην αρχή μούδιασμα...
μετά ξανά κοίταξα μια μια τις κινήσεις που είχα κάνει.
Έκλαψα, έτσι για το αποχαιρετιστήριο.

"Το καπηλειό" που κάποτε μάζευε τόσο οικείο κόσμο, απλά σταματά να προσφέρει και να ελπίζει ότι θα μαζέψει πάλι τον κόσμο εκείνο. Τους γνωστούς - τελικά άγνωστους- θαμώνες του.

μάλλον να σου πω την αλήθεια, από την αρχή ήξερε με τι θαμώνες είχε να κάνει αλλά όταν κάτι το νοιάζεσαι και το αγαπάς εθελοτυφλείς σε όλα εκείνα που ακούς, βλέπεις, αισθάνεσαι ότι κάποια στιγμή θα συμβούν.


Τελειώνοντας θα ήθελα απλά λόγω του ότι το καπηλειό μου τραβά τα ρολά και βάζει λουκέτο σε αυτούς τους θαμώνες που εκείνοι πρώτοι το απέρριψαν, να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για τα τόσα χρόνια "πίστης",  "αφοσίωσης" για εκείνους απλά ήταν ένα σκαλοπάτι να φτάσουν κάπου (ξέρουν που έφτασαν και τι θυσίασαν για να φτάσουν και τι μέσα χρησιμοποίησαν ) ... κι εγώ  κάπου έφτασα η αλήθεια είναι , έφτασα στο να πιστέψω ότι τίποτα και κανένας δεν θα αναλώσει τόσο χρόνο μαζί σου χωρίς να φύγουν και να  μην σε αλλοιώσουν.

οι ανθρώπινες σχέσεις έτσι είναι έχουν κάποιο κόστος....

Ένα ευχαριστώ απλό και λιτό...

Υ.γ. το παρελθόν μπαίνει κ μένει στο χρονοντούλαπο... βιρα τις αγκυρες για νεους προορισμους.